Vladimir had twee zoons. Hun koppen waren even rauw als die van hun vader, vrijwel perfect rond met gemillimeterd haar boven de oren. Alleen hun ogen verschilden. Die van Vladimir lagen koel en haast bewegingsloos in de kas, terwijl die van zijn zoons constant de omgeving afspeurden. Hij staarde dwars door je heen, zij keken strak langs je heen.
Heel de straat kon de klappen horen. Gillen deden de jongens niet. Dat mocht niet van hun vader.
Het werd erger en erger. Een van de buurvrouwen kon haar spelshow nauwelijks nog volgen. Het volume van de televisie stond op max. Ze belde iemand die iemand kende die iemand kende.
Kort daarna verscheen in het dorp een vrouw in mantelpak. Ze liep samen met twee mannen naar het huis van Vladimir. Half het dorp volgde hen. Toen de andere helft doorkreeg dat er nieuws in de maak was, zetten ook zij de achtervolging in. Heel het dorp keek toe hoe de vrouw en de twee mannen bij Vladimir naar binnen gingen. Er werden wedjes gelegd op bloedlippen en blauwe ogen, hoe veel, hoe snel.
In hoofdstad Skopje besloot men dat zij voortaan in Noord-Macedonië woonden. Een naam met toekomst. In het dorp was niemand daarmee bezig. In het dorp telde alleen het heden. Bloedlippen en blauwe ogen.
Niemand won.
Iedereen zag hoe de mannen de kinderen naar buiten tilden, begeleid door Vladimirs scheldserenade. Het mantelpakje zei slechts dat meneer Vladimir kalm moest doen, doe kalm, en herhaalde dat monotoon. Vladimir ging er harder van schelden. Hij stopte pas toen zijn kinderen in een zwarte auto werden weggereden naar de hoofdstad van Noord-Macedonië.
Hij wees naar een vrouw die zich tussen het dorp verschool en draaide zich met een ruk om. De vrouw, een meisje nog, volgde. De dorpelingen gingen weer voor hun huizen zitten. De buurvrouw drukte haar televisie aan. Ze hoopte dat het meisje een beetje stil zou doen.
Kort daarna had Vladimir een nieuwe zoon gemaakt. Naast dezelfde haardracht had deze ook exact dezelfde ogen als zijn vader.