Uitblinken, het moest verboden worden. Als dochterlief of zoonlief thuiskomt met een 9+ of een 10 – moet moeder of vader het kind voor straf naar het voetbalveldje sturen, waar het door de buurtkinderen wordt ingewijd in het falen en afzien. Er moet een telefoontje naar de leraar: Die proef was niet zwaar genoeg! en het kind mag drie weken lang geen huiswerk doen. Pas als er een gezonde 6 onder of boven de proefwerken verschijnt, mag het kind weer aan het werk. Daarmee kweken we een gezonde zesjescultuur. Doe maar gewoon, doe maar een zes. Zo’n kind kan dan van binnen nog steeds een 9, een 10 of een 11 zijn, maar het is beter als dat niet wordt benoemd. Geef iedereen een zes en de wereld zal gezond worden. Ik ben zelf opgegroeid in een zevencultuur. Een zeven was genoeg. Ik vond zeven stom, een stom cijfer; een streepje en een schuin streepje met nog een streepje er doorheengehaald. Ik moest achten en negens halen om die nare zeven uit mijn rapporten te weren. Dat betekende dat ik na schooltijd ook nog mijn huiswerk moest doen. In plaats van tekenen, knutselen, fietsen, hutten bouwen, dromen en lezen in de geïllustreerde kinder-encyclopedie. De achten en negens op mijn cijferlijsten, heb ik daar in mijn latere leven eigenlijk weleens profijt van gehad? Het afleren van de leuke dingen, daarvan heb ik geloof ik wel een beetje last.