Het wordt onhandig zomer. Voor we de schuur betreden, wordt ons gevraagd om onze schoenen uit te doen – iedereen draagt wandelschoenen en iedereen is hier over het modderige (ik wilde schrijven ‘blubberige’ maar ik vind het een vies woord) festivalterrein heen gewandeld. Iedereen doet hun schoenen uit. In de schuur slaan we de dans gade van een enorme zeeschildpad of nee het is een theatermaker verkleed als schildpad of nee het is toch een schildpad, de man naast me raakt verstrikt in een tot serpentine geknipte plastic fles die aan een vishengel bungelt, maar heel even maar want hij kan het met zijn vingers lospeuteren. Ik hou het ijzerdraadje dat ik tot een plankton heb gevouwen stevig vast maar niet te om het in model te houden, het model waarvan ik geen idee heb of het op plankton lijkt want ik heb geen idee hoe plankton eruit ziet. Iedereen hier heeft een eigen planktonnetje in hun hand, iedereen is hier binnen even precies dezelfde persoon, zorgend voor een ijzerdraadje gevouwen in de vorm van plankton. De schildpad trekt trage sporen door het dikke zand op weg terug naar zee na het leggen van ruim honderd eieren. De mensen die in de buurt dat strand wonen zullen de pasgeboren schildpadjes helpen als ze uit het ei aan de lange reis richting zee beginnen. Ze zullen elkaar onthouden, geloof ik. Aan het strand in Brouwersdam dragen mensen emmers met water en babyoesters naar de zee en ook dat zijn mensen die af en toe voelen in hun zak aan het ijzerdraadje dat ze tot plankton hebben gevouwen. Ze hebben geen idee hoe plankton eruit ziet maar ze weten het wel. Ze weten het en ze brengen de oesters naar zee.