shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Anna van der Kruis
op 14 april 2022
Deel dit verhaal

Een boek, een schilderij en een voorstelling (week 7)

1. Het boek
Ze hield haar handen voor haar ogen. Plotseling snapte haar dochter dat haar moeder niet ophield te bestaan als ze zich verstopte.

Niet zo lang geleden was niemand ooit alleen. God was bij de mensen. En anders waren er talloze heiligen en gestorvenen in de hemel. Toen moeders nog doodgingen in het kraambed en vaders op het slagveld – wacht, dat laatste gebeurde nu weer, daar moest ze niet te lang bij stilstaan – hielpen die ideeën de kinderen om hun ouders bij zich te houden. Nu lukte dat bij bijna niemand meer. Dood was dood en weg was weg, ook al wilde je iemand vasthouden.

Wie zich mensen bleef herinneren, voelde zich minder alleen. Een verhaal vertellen, voorlezen of zelf lezen hielp ook. Haar zoontje kon zich uren verstoppen in een boek. Zelfs als hij allang moest slapen. Met een zaklamp onder zijn dekbed.

2. Het schilderij
Het was meer dan honderd jaar geleden geschilderd, nog voor ze een onafhankelijke staat werden. Een multi-etnische mannenbende. Lange zwarte en witte snorren. Bontmutsen en leren jassen. Kale koppen met één lok haar. Ze waren uitgelaten. Vrolijk. Een van hen was er rood van aangelopen. Hun kleding was blauw en wit en roze. Hun oorringen goud. Op tafel stond een kruik waaruit gedronken werd en op de schoot van de man met de blote bast lag een luit.

Het romantisch nationalisme was in de mode. Iemand had er de volgende woorden bij verzonnen, voor een Turkse sultan. ‘De datum kennen we niet, want we hebben geen kalender.’ Zoiets leek hem wel passend. ‘De maan staat aan de hemel, het jaar is des heren en we leven op dezelfde dag als jij. Kus onze reet.’

Acht jaar geleden was het voor het eerst gekopiëerd en ging het viral. De jongens waren precies op dezelfde manier rond een tafel gaan zitten en op de foto gegaan. Oekraïense Kozakken sturen een brief aan Poetin, schreven ze erbij.

3. De voorstelling
Ze was twintig. Ze zou twee weken dansen in Parijs. De choreografe was niet meer dan tien jaar ouder. Ze kwamen haar geregeld om een knuffel vragen, alsof ze allemaal haar kinderen waren. Dat deden ze voor die tijd nooit.

Ze kregen soms wel 400 berichten op een dag. De eerste dag van de tournee waren ze op die manier wakker geworden. Van de geluiden van trillende en rinkelend mobieltjes. Familieleden uit alle delen van het land belden: we worden gebombardeerd.

Ze bleven in Parijs voor onbepaalde tijd. De repetities gaven haar regelmaat en zingeving. Ballet is voor mij een antidepressivum, zei ze. De optredens die ze gaven eindigden steevast met staande ovaties. Na de laatste buiging openden en sloten de gordijnen keer op keer. De Fransen bleef maar klappen.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Het is nooit te laat
Volgende verhaal
Nabespreken

Over de auteur

Avatar foto
Anna van der Kruis

Anna schrijft. Intiem, filosofisch en precies. Anna van der Kruis groeide op buiten de bebouwde kom van Heeze (NB). Haar moeder was doktersassistente, haar vader grafisch vormgever en fotograaf. Naast theater schrijft Anna onder andere kort proza. Het liefst op basis van interviews. Ze zoomt graag in op hedendaagse symbolen, zoals smartphones en sashimi. Maar uiteindelijk gaan haar verhalen over universele thema’s: vriendschap, afscheid, eenzaamheid. Of, in de woorden van collega schrijver en goede vriend Dirk van Pelt “Jij schrijft gewoon foto’s.”

Ook van deze auteur

Avatar foto door Anna van der Kruis
18 maart

Zachtjes tikt de regen

1 Minute Read
Avatar foto door Anna van der Kruis
04 februari

2025, februari

3 Minute Read
Avatar foto door Anna van der Kruis
12 november

De krant

4 Minute Read