shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Pascal Vanenburg
op 15 februari 2018
Deel dit verhaal

Duizend krassen

Phil kijkt naar de volslagen vreemden die een hoek van zijn woonkamer omtoveren in een tv-studio. De wand wordt aan het zicht onttrokken door een groen scherm. Daar wordt straks de nodige informatie op geprojecteerd. Felle lampen worden neergezet, een joekel van een camera op een statief geplaatst. Achter hem frommelt een vrouw, een jong meisje eigenlijk nog, onder zijn jasje om de zender van het microfoontje dat ze zoeven aan de boord van zijn jasje spelde weg te werken. Het is bijna alsof hij er zelf helemaal niet is. Alsof hij uit zijn lichaam getreden is, er nog slechts een leeg omhulsel van hem bestaat en hij het hele gebeuren van een afstandje waarneemt.

Hij veegt zijn vingers over zijn handpalmen, maar die blijven klam. Hij voelt hoe het zweet van onder zijn oksels de mouwen van zijn overhemd in gutst. Lichtblauw, had zijn vrouw hem geadviseerd. Anders zie je er zo ongezond bleek uit. Phil heeft even geen spiegel binnen zijn bereik, maar hij weet vrij zeker dat hij er alsnog ongezond bleek uitziet. Zijn hart gaat zo tekeer dat hij vreest dat het bonzen door zijn jasje te zien is. En erger nog, dat het straks bij elk woord dat hij uitspreekt te horen is.

Phil is gevraagd om zijn licht te laten schijnen over het drama van deze ochtend. Een drama dat hij nu al zo vaak heeft meegemaakt. Te vaak. Toen hij nog in dienst was kon hij zich begraven in de onderzoeken, de dossiers, de analyses. Afstand nemen, niet geraakt worden, het was werk. Sinds hij met pensioen is lukt hem dat niet meer. Hij krijgt alles mee, ongefilterd, elke dag opnieuw. Vanochtend was het weer raak. En nu moet hij er wat over zeggen, maar wat in godsnaam. Wat moet hij nog zeggen dat niet al honderden keren is gezegd, ook door hem. Iedereen weet wat er gedaan moet worden, maar niemand doet het.

Hij neemt plaats voor de camera. Een laatste check, een laatste kwast over zijn wangen. ‘We zijn live met de studio in 3… 2…’, een vinger wijst zijn kant op. Zijn adem stokt, hij denkt aan wat er vanochtend is gebeurd, hij weet uit ervaring hoe het eruit moet hebben gezien. Het bloed. De levenloze lichamen. Kinderen nog. Hij denkt aan zijn eigen neefjes en nichtjes van dezelfde leeftijd. Hij weet dat vandaag het verdriet overheerst, de verontwaardiging, maar dat alles morgen gewoon weer als vanouds verder gaat. De camera’s draaien, duizend onzichtbare nagels krassen over zijn ziel. Phil kan niet meer. Het is op. Hij is op. Voor het oog van de wereld breekt hij.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
I put a spell on you
Volgende verhaal
Woensdagmiddag

Over de auteur

Avatar foto
Pascal Vanenburg

Pascal Vanenburg is schrijver, journalist en redacteur. In 2017 verscheen zijn verhalenbundel 'De man die zichzelf in Auschwitz liet opsluiten (en 50 andere onvoorstelbare gebeurtenissen uit de geschiedenis)'.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Pascal Vanenburg
06 juni

Het laatste motje

2 Minute Read
Avatar foto door Pascal Vanenburg
20 mei

Sorry voor de honing, hij is van binnen gebarsten

3 Minute Read
Avatar foto door Pascal Vanenburg
16 mei

De laatste pagina

3 Minute Read