Ze zat links van hem, waarschijnlijk. Het kan ook rechts geweest zijn. Het is maar net door welk raam je had gekeken. Ze zaten naast elkaar op het hotelbed en keken elkaar niet aan. Zij pulkte ergens aan, misschien aan het draadje van de zoom van haar shirt en hij keek ergens naar, waarschijnlijk uit het raam, naar de wolkenkrabbers. Ze vond ‘wolkenkrabber’ een debiel woord. Het had niets met jeuk te maken.

Ze hebben vermoedelijk zo enige minuten laten verstrijken.

Waarschijnlijk was zij de eerste die sprak. Ze heeft ongetwijfeld eerst haar keel geschraapt – al was het alleen maar omdat ze genoeg films had gezien om te weten dat dat hoorde – en daarna stak ze een verhaal af over wat hij vooral allemaal níet moest denken van haar. Dat het helemaal niks voor haar was om zomaar van huis weg te gaan. Dat Lisa opeens belde en zei dat ze twee tickets had. Dat zij zelf eigenlijk niet eens wist waar Qatar lag. Dat ze hem onvoorstelbaar mooi vond. Dat Lisa altijd goede verhalen had en dat ze vond dat ze een beetje meer zoals Lisa moest zijn. Maar ze was niet zoals Lisa.

Integendeel.

Omdat hij alleen maar fronsend naar haar bewegende mond bleef kijken, besloot ze te stoppen met praten. Ze hadden elkaar misschien nog even aan gekeken en toen had hij haar zachtjes gekust. Hij had haar achterover op het bed geduwd, haar broek en onderbroek naar beneden getrokken, deze geprobeerd over haar schoenen heen uit te trekken, wat niet lukte, en toen had hij toch haar veters maar losgemaakt en haar schoenen uitgetrokken, wat een eeuwigheid duurde omdat zijn vingers zo trilden. Hij had vervolgens zijn eigen broek los gemaakt en terwijl hij zijn halfstijve met zijn koude vingers bij haar naar binnen probeerde te duwen, had zij naar de enorme zwarte airconditioning aan de muur gekeken die op hun lichamen gericht stond.

Ze was verbaasd dat ze het zo koud kon hebben in een land dat zo allesverzengend heet is. Lisa had haar nooit verteld dat ze alleen maar binnen zouden zijn, binnen in hotels en in taxi’s en in shopping malls, waar airco’s ervoor zorgden dat het nooit warmer dan vijftien graden was.

Nadat hij met een gorgelende zucht was klaar gekomen, voelde ze pas dat ze al die tijd het losse draadje van de zoom van haar shirt tussen haar duim en wijsvinger vast had gehouden. Ze hoopte dat hij dat niet had gezien.

Waarschijnlijk kwam toen het moment dat hij zijn portemonnee uit zijn broekzak haalde. Hij legde het stapeltje geld op het bed en liep de kamer uit. Zij was roerloos blijven liggen, de koude lucht van de airco blies op de natte binnenkant van haar dijen. Ze trok aan de draad tussen haar vingers, en ze bleef trekken, totdat de zoom er helemaal uit was, en de losse draad nieuwe draden los maakte en ze bleef trekken, zonder weerstand van knoopjes tegen te komen, en het ging zoveel makkelijker dan ze had gedacht, en de draad werd langer en langer en langer, totdat ze uit niets anders dan draden bestond.