Magnusson past haar lievelingsjurk en bekijkt zichzelf in de spiegel. Zo mogen ze haar cremeren. Jammer van de jurk. Iemand zou er nog veel plezier van kunnen hebben. Hij is degelijk en tijdloos. Ze zal hem vaker dragen om te rechtvaardigen dat ze hem niet aan bijvoorbeeld Lilian cadeau doet.
De brieven. Die had ze nu graag willen lezen. Het was begonnen met een schoenendoos in de la van het dressoir. De doos raakte vol. Ze verwijderde het uit zijn voegen gebarsten karton. Het bestek moest wijken naarmate de la zich vulde met brieven. De inhoud belandde uiteindelijk in twee koffers onder het bed. Ze had talloze keren onder het bed gekeken in de veronderstelling dat ze er nog waren, maar de koffers (allebei) raakten zoek door de talloze verhuizingen.
Ze vertelt iedereen die het maar horen wil in elk geval nooit brieven weg te gooien. En als je gaat beginnen, de brieven voor het laatst bewaren.
Ze houdt van ruimen; het geweld in de wereld gooit ze half april weg. Ze sist er heel hard bij. De corruptie van politici heeft ze medio mei het balkon opgeveegd en toen de deur dicht gedaan. De handhaver van orde, die met zijn liniaal langs de terrasjes in de stad loopt, heeft ze eind augustus met zijn eigen meetlat op de vingers getikt. Hij was bezig een stoeltje dat te ver op de openbare weg stond te bekeuren. Ze is er klaar mee.
Ze geeft nooit iemand een bos bloemen. Bloemen verwelken en laten rotzooi achter. Ze geeft liever de vaas weg die in haar kast staat te verstoffen. Haar vrienden weten dat ze hun bossen weer mee naar huis mogen nemen. Breng niets mee naar het feest. Ontvreemd liever iets na afloop. Ze heeft teveel huizen ontruimd in haar leven.
En uiteraard geen kransen bij haar afscheid.
Na afloop treft men haar huis aan met enkele spullen. Als in een woonmagazine. De Poulsen boven de eettafel voor Ove. De Finn Juhl voor Thilda. De Ekström voor Lilly. Herinneringen aan haar door het weinige dat nog over is.