shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Stefan Popa
op 4 oktober 2016
Deel dit verhaal

Doofpotseks

Veel zeiden we niet tegen elkaar, het kind en ik. Het kind was mijn vriendje, het kind moest mijn vriendje zijn. Ik was trouwens al volwassen, maar zat nog altijd opgescheept met dit traag groeiende en volstrekt haarloze lichaam dat mijn moeder naar eigen goeddunken in het rond commandeerde. Maar over mijn moeder niets dan goeds, behalve over haar culinaire mogelijkheden. Mijn vriendje wilde nooit bij ons blijven eten. Hij wist wel beter. Gelukkig gingen we nog lang niet aan tafel. We hadden zeker nog een uur samen de tijd om met lego te spelen. Dat wil zeggen: hij bouwde dingen met wielen eronder en ik confisqueerde alle geelhoofdige poppetjes en ging met de bouwvakkers en tovenaars en astronauten op avontuur door mijn slaapkamer.

Daar moet ik aan denken terwijl ik naar mijn kantoorvetplant kijk. Er kruipt een beestje over een blad. Geen rups, natuurlijk geen rups. Het insect is veel kleiner. En gestreept. Een soort vormloze zebra. Maar dan echt veel kleiner, natuurlijk, zo klein als de kleinste snotjes en huidschilfers die ik elke dag van mijn witte bureau op de grond veeg.
Mijn vriendje bouwde altijd auto’s. ‘Om mee weg te rijden,’ zei hij.
‘Waarheen?’ vroeg de tovenaar tussen mijn vingers. Hij had dezelfde stem als ik. Veel te hoog voor een volwassene. Ik wipte zijn bolhoed af en gaf hem zijn tovenaarsmuts terug.
‘Heel ver,’ zei mijn vriendje. ‘Zeker twintig kilometer, zo ongeveer tot Spanje!’
‘Dat is inderdaad ver,’ bevestigde ik.

Een jaar later verzamelde hij al mijn grijze en zwarte blokjes en bouwde pistolen na. In auto’s maken was hij beter. Weer een jaar later schoot hij zichzelf door het hoofd. Op een zaterdagavond nog wel.
De predikant was heel verdrietig tijdens de begrafenis. Ja, dat was zo’n meelevende man, zeiden we toen nog in het dorp.
Ik flikker de vetplant met insectenzebra’s en al in de prullenmand.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Drinken
Volgende verhaal
Pseudoniem

Over de auteur

Avatar foto
Stefan Popa

Stefan Popa (1989) is auteur en journalist en woont en werkt in Baarn. Hij debuteerde met de roman Verdwenen grenzen, waarvoor hij lof ontving van Vrij Nederland en dat werd getipt in De wereld draait door. In september 2015 verscheen zijn tweede roman, A27. Zijn derde roman is De verovering van Vlaanderen, een komedie om te lachen. Of de oleander de winter overleeft, zijn laatste roman, is net uit.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Stefan Popa
22 maart

Lentekriebels

3 Minutes Read
Avatar foto door Stefan Popa
10 januari

Lang leve Friesland-land!

3 Minutes Read
Avatar foto door Stefan Popa
08 juni

Rust in weelde

3 Minute Read