Gedurende deze vakantie ging mijn vader dood, werd hij begraven en was hij jarig. In die volgorde, maar dan in gedachten. Twee jaar geleden stierf hij, twee jaar geleden werd hij begraven en twee jaar geleden vierde hij zijn laatste verjaardag. Ik brandde een elektronisch kaarsje in een kerk voor hem. Op een hele andere dag dan zijn sterfdag, zijn begrafenisdag of zijn verjaardag. H17 toetste ik in, alsof het een jukebox was en daar begon mijn kaarsje te branden. Een flakkerend licht dat zou doven zodra mijn euro was uitgewerkt. Ik dacht bijna iedere dag aan hem deze vakantie. Bij ieder iets te duur uitgevallen etentje bedankten we hem. Of ik memoreerde iets, een verhaal over hem, ook al had ik dat verhaal misschien al tien keer verteld. Hoe vaak we kaarsjes brandden tijdens vakanties. Hoe vaak we kerken binnenliepen. Hoe iemand dan riep dat je je armen moest bedekken. Ik kreeg zelfs een keer een lange zwarte rok aangemeten die ik zo over mijn eigen rok kon aantrekken. Tijdens deze vakantie zou ik bericht krijgen of er subsidie zou zijn voor een project. Een Spaanse kunstenaar stuurde me een berichtje: ik brand een kaarsje. Ik wilde hem van alles vertellen over hoe ik hier een kaars voor mijn vader had doen ontvlammen op een toetsenbord, hoe ik een jongetje had gezien dat op een barkruk een jezuspoppetje aan het kruis, met bebloede knieën en al, rondsleepte door een restaurant, heel vroom en devoot. Hoe hij met een schok de barkruk vatte, alsof die het kruis was en hij bespuugd en gegeseld werd. Hoe de doden en de levenden door elkaar liepen, hoe ik mijn zus feliciteer vandaag met mijn vaders verjaardag en ik niet zeker weet of dat wel kan als iemand die zelf niet meer viert.