shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Anne Broeksma
op 28 oktober 2016
Deel dit verhaal

Dodelijk groen

 

 

Als ik in Victoriaans Engeland had geleefd, was ik allang overleden. Ja, ook van verdriet door een leven binnenshuis, maar ik doel vooral op mijn kleding. Ik hou van groen, maar die kleur werd verkregen met behulp van arseen, een metaal dat ook heel nuttig bleek als rattengif. Volgens het Britse Medical Journal had een vrouw met een groene jurk genoeg gif bij zich “om alle aanbidders die ze ontmoette in zes balzalen te doden.” Eens overleed er een negentienjarige maakster van bloemenkransen aan het arseen waarmee ze de bladeren kleurde. Volgens de berichten zag ze eruit als de duivel: groen oogwit, groene vingers, zelfs het gal dat ze kotste was groen in plaats van geel.

Ik sta in de H&M met een smaragdgroene jurk in mijn handen en denk aan wat ik heb gelezen. Inmiddels is gelukkig bekend dat zware metalen niet erg goed zijn voor je gezondheid. In plaats van arseen wordt kleding nu geverfd met synthetische kleurstoffen. Die ongetwijfeld goed getest zijn. Hoeveel kost de jurk? Twintig euro. Dat is niet veel.

Ik doorzoek de binnenkant van de jurk: “Made in China.” Fuck. Misschien nog ergens zo’n Conscious Label? Biokatoen? Fairtrade? Nee, alleen Made in China. Aan de kleur van de zijtakken van de Yangtze kun je tegenwoordig de modekleuren van het seizoen aflezen, las ik laatst. Ik zie een Chinese visser voor me die zijn netten ophaalt uit smaragdgroen water, vol spartelende pangasiusfilets. O nee, rivierkreeftjes. In de sweatshops van Azië en Zuid-Amerika komen milieuvervuiling en slavernij tegenwoordig prachtig samen. De gedachte aan een groene rivier met honderden fabrieken erlangs, waar vermoeide vrouwen dag en nacht synthetisch gekleurde stoffen door hun handen laten schieten, zonder pauze en zonder nooduitgang, wordt me teveel. Ik hang de jurk terug.

We moeten met z’n allen stoppen met goedkope kleding en een realistische prijs eisen, waarin we de impact op mens en milieu verdisconteren, zodat kleding gemaakt kan worden op een manier die goed is voor milieu en maatschappij. Ja, natuurlijk! Leve de revolutie! Ik zoek wel ergens een mooie tweedehands jurk!

Maar als ik al bijna de winkel uit ben twijfel ik. China ontwikkelt zich razendsnel. Iedereen koopt toch kleding bij H&M? De politiek werkt toch hard aan betere afspreken? Was er niet één of andere Taskforce Duurzame Kleding opgericht? Zweden is ook een heel sociaal land. Hoe erg kan één zo’n jurk nu zijn? Ik gris hem snel weer uit het rek en loop ermee richting kassa. Weer niet uit het systeem gebroken. In het voorbijgaan kijk ik even in een spiegel, of mijn gezicht al groen begint te kleuren. Maar nee, zelfs dat niet. Ik ga vrijuit.

 

 


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
monster
Volgende verhaal
Mariaverdwijning

Over de auteur

Avatar foto
Anne Broeksma

Anne Broeksma (1987) woont in Utrecht en schrijft gedichten en korte verhalen. In 2014 verscheen haar poëziedebuut Regen kosmos kamerplant bij uitgeverij Atlas Contact, waarvoor het ze het C.C.S. Crone stipendium ontving. Momenteel werkt ze aan de opvolger. Ze stond met haar poëzie op festivals als Crossing Border, Geen Daden Maar Woorden en Lowlands en heeft een fascinatie voor Scandinavië, absurdisme en eksters.



Ook van deze auteur

Avatar foto door Anne Broeksma
22 mei

PIER

4 Minutes Read
Avatar foto door Anne Broeksma
10 april

Wildverlangen

3 Minutes Read
Avatar foto door Anne Broeksma
20 maart

KOUDE KAT

4 Minutes Read