Ik leg de liniaal op het tafelblad, een klein stukje over het tafelblad. Het is zo’n witte schoolliniaal, dertig centimeter, met een gaatje aan het ene uiteinde, het gaatje dat nu net over de rand van de tafel heen uitsteekt. Ik tik op de liniaal en er komt een heel kort, hoog, bijna-geen-geluidje uit. Ik heb nooit geweten waar dat gaatje voor was, alleen dat je er een potlood in kunt steken en de liniaal dan kunt ronddraaien als een soort ratel. Leuk was dat, zolang-ie er niet af vloog. Ik schuif de liniaal verder van het tafelblad en ik duw het uiteinde omlaag, laat het opkomen. Er komt een laag toontje uit dat snel oplost en ik zit weer in het technieklokaal, meet en teken, meet en teken, zet strepen op het hout waar ik straks moet zagen; ik werk aan een houten toilet, stortbak en al. Ik weet niet waarom een toilet, het is ook nooit afgekomen; het mechanisme werkte natuurlijk voor geen meter, al het water liep over de rand. Straks moet ik zagen en ik zaag heel scheef, maar de potloodlijnen zijn kaarsrecht. Er is weinig in het technieklokaal dat je niet kunt meten met een liniaal van dertig centimeter. Ik schuif de liniaal verder, buigt steeds gemakkelijker mee, zingt als ik loslaat, of ja, meer onweergeluiden met een metalen plaat, de perfecte lengte om bijvoorbeeld pennen mee de lucht en hopelijk het zachte systeemplafond in te lanceren of Luuk mee op zijn rug te petsen door de liniaal terug te laten veren omdat hij irritant doet of omdat ik irritant doe, wie zal het zeggen, niet Luuk want ik heb hem al vijftien centimeter niet gesproken; je kunt echt bijna alles meten met deze liniaal, zo lang, zolang-ie nog heel is. Ik schuif verder, tot twee en een halve centimeter op tafel, en ik buig en buig, ik buig zo hard als ik kan, ik buig tot-ie breekt, maar de liniaal breekt niet, veert terug en heen en terug en heen en terug. De conciërge wacht in de deuropening, zegt dat hij het gebouw gaat afsluiten. Ik leg de liniaal terug in het vakje en loop het lokaal uit, waarna de conciërge het licht achter me uit doet.