Ik googel op oorlogsplaatjes. Hoe ziek kan je zijn. Voor dit stukje. Spaar ze allemaal. Filmische doorkijkjes langs kapot geslagen ramen. Op de puinhopen daarachter de uitgebrande schoolbus, een zwartgeblakerd reclamebord, een auto op de kop. Alles zorgvuldig neergelegd als in een maquette. Losse elektriciteitsdraden, metaal uit plafonds, natuurlijk een teddybeer met één oog, een ingerichte huiskamer zonder muren, als kleurcontrast, net als die knaloranje frisbee daar verderop. Of een handsome, nou ja…niet mijn smaak, soldaat met een te schoon shirt en vegen op zijn gezicht. Spelende kinderen in grijs gruis, met treurige gezichtjes. Child actors noemde een rechtse televisiepresentator dat in tijden van Trump. In tijden van Trump en zijn geënsceneerde karavanen uit het zuiden. Ik moet vreselijk oppassen met wat ik zeg als ik geënsceneerde zeg. Het is wat je ervan wilt maken. Hoe maakbaar is een wereld? En hoe maakbaar als die al behoorlijk gemaakt is. Als anderen daar al met hun megalomane vingertjes aan hebben gezeten. Die schepen de wereld over stuurden. Die land en mens inlijfden. Eigendom is eigenlijk de grote schuld van alles. Hoe ver moet je terug. Ik las over de eerste volkeren in Amerika die hun land verkochten, zonder dat ze wisten dat ze hun land verkochten. Ze dachten dat ze geschenken aannamen, vrienden maakten. Ze dachten: nu gaan we ons land laten zien alsof het een museum is. Zoals je vrienden onthaalt in je stad. Je neemt ze mee naar de Wallen of naar Volendam. Een soort trots overvalt je en je weet eigenlijk niet zo goed waar je trots op bent. Je merkt dat tolerantie enkel gebaseerd is op waar geld te verdienen valt, waar kennis te patenteren is. Stel je voor: je had een stukje land met een ezel en een os. Je kon voor je gezin zorgen, de zon scheen altijd          tot de volksverschuiving   […],        […] natuurlijke habitat               […] geïncorporeerd.