shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Büdgen
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Mariska Vollering
    • Marron Das
    • Max Hermens
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sara van Gennip
    • Stefan Popa
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Leon Brill
op 8 juli 2021
Deel dit verhaal

De Wachtkamer

In de wachtkamer zit een jongen. Hij kijkt naar de spierwitte muren voor zich. Aan één van die witte muren hangt een klok zonder wijzers of cijfers. In de hoek staat een lege waterkoeler.
Om de zoveel tijd klinkt er een ritmisch gepiep. Verder is het stil in de kamer.
De jongen heeft een Ajax shirt aan, met achterop een nummer: 34.

Dan gaat er een deur open.

Dat is vreemd, denkt de jongen nog, hij kan zich niet herinneren dat er überhaupt een deur was.
Een man met een beige pak komt de kamer binnenlopen. Hij knikt vriendelijk naar de jongen en gaat naast hem zitten.
Even is het stil.
‘Ben jij niet…-’
‘Ja’, antwoordt de jongen in het Ajax shirt. Hij glimlacht.
‘En jij lijkt wel op…-‘
‘Ja.’, knikt de man in beige pak terug.
De man kijkt de kamer rond.
‘Heb jij ook zulke warme handen?’, vraagt hij.
De jongen schudt zijn hoofd.
‘Gek. Mijne gloeien helemaal.’
Dan wordt het weer stil.
‘Zeg, waar wachten we eigenlijk op?’ vraagt de man na een tijdje.
De jongen haalt zijn schouders op.
‘Goeie vraag’.
Ondertussen gaat het gepiep verder.
‘Het was echt mooi. Het eerbetoon. Ik weet niet of je dat wilt weten, maar-
Er was…is…heel veel… liefde.’
De jongen glimlacht. ‘Bij jou ook’.
De man fronst. ‘Wat bedoel je?’
De klok zonder wijzers tikt een onbestaande tijd.
Dan staat de man opeens op. ‘Dit kan toch niet. Ze kunnen ons hier toch niet zomaar laten wachten?!’
De jongen haalt zijn schouders op.
‘Ik ga op onderzoek uit’, zegt de man terwijl hij zijn pak recht trekt. ‘Kijken wat hier echt aan de hand is.’
Hij opent de onzichtbare deur.
‘Meneer’, roept de jongen hem nog na. ‘Bedankt. Voor dit. Voor alles’.
‘Jij ook’, glimlacht de man, om daarna vastberaden door de deur te stappen.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Zomer-weemoed
Volgende verhaal
wie ik ook ben

Over de auteur

Leon Brill

Leon Brill (1988) doet van alles en nog wat door elkaar, maar noemt zich meestal theatermaker. Leon studeerde in 2015 af aan de schrijfopleiding in Utrecht. Hij schrijft toneel, proza en scenario. Leon gebruikt graag zijn onuitputtelijke bron van fantasie en zijn (zwarte) humor om uiteindelijk tot iets van betekenis te komen. Verder heeft Leon nog de ambitie om het eerste van Ajax te halen. Hij speelt momenteel voor Wartburgia heren 8. Meer info op: www.leonbrill.com

Ook van deze auteur

door Leon Brill
28 april

Eindelijk weer

2 Minutes Read
door Leon Brill
17 maart

Stroopwafels

4 Minutes Read
door Leon Brill
24 februari

Iwan & Zina

3 Minutes Read