De laatste tijd tikt er geregeld een pimpelmees op het raam. Dan zit ik op de bank een boek te lezen en hoor ik het getik en weet ik: de pimpelmees is terug. Ik krijg dan steeds sterker de indruk dat de pimpelmees mij ook kent, dat-ie weet wie hier woont, wie de vetbollen ophangt. Dan zit ik op de bank en dan is-ie er weer en op een bepaalde manier ben ik er dan óók weer. We zitten in de zon in de voortuin op de eerste mooie dag van het jaar en ik wijs de tak aan waar de pimpelmees graag zit en je kijkt me niet-begrijpend aan. Je begrijpt het gewoon niet. Je zegt dat we lekker zitten in de voortuin maar dat het wel echt een teringzooi is en ik geef je schoorvoetend gelijk: de sering en de klimop proberen elkaar de voortuin uit te vechten – het is zelfs zo erg dat de buurvrouw passief-agressief de over de stoep hangende takken begon te snoeien. De vogels houden ervan, dat is wat ik weet. Soms een pimpelmees, soms een merel. Het wordt steeds stiller. Ik vertel je over een film die ik onlangs zag. Een man maakt zijn leven lang geluidsopnamen: van bossen en beekjes, grasvelden en oerwouden – hij registreert alles. In de loop van meerdere decennia vangt hij geluid op, geluid dat steeds zachter wordt en verstomt. Hij plaatst twee audiosporen als hartslagen naast elkaar op zijn monitor: 1972 en 2002. De rechterhelft van het scherm is nagenoeg geruisloos, hij wijst ernaar en zegt: ‘De wereld wordt steeds stiller.’ Ik vertel je over iemand die onlangs naar me toe kwam en zei: ‘Wij nemen niet afscheid van de dieren, maar de dieren nemen juist afscheid van ons.’ Hoe eenzaam ik me in dat moment voelde. Hoe ik een fractie van een seconde het uitsterven verkoos boven het overleven. Als ik het vertrouwde getik op het raam hoor, haal ik opgelucht adem, iedere keer. We zijn er nog, je hoort ons nog.
