Vele jaren geleden leefde er een keizer. Een vrolijke gozer, een slimme vent, een allemansvriend.
Al jaren was de keizer, keizer. Maar hoe hij dat ook weer geworden was, dat wist hij niet meer precies. Hij had niet zoveel met oorlogen voeren, dineren met naburige vorsten of dieren schieten in het bos. Hij had niets met zijn vele paleizen, ging nooit naar het majesteitelijk theater en ook zijn koets liet hij liever staan. Nee, een groot deel van het keizerlijk existeren, was helemaal niet aan de keizer besteed.
Nee, het enige wat deze keizer echt de moeite waard vond, was flaneren in zijn vorstelijke mantel.
En wat een wonderschone mantel was het ook. Royaal blauw, hoogwaardig fluweel, met een hoge kraag van glanzend hermelijn en diepe, diepe zakken. En diepe zakken, die zijn hartstikke handig, je stopt er je fietssleutels, je kleingeld, of de geheime dossiers die een keizer nou eenmaal bij zich draagt, gemakkelijk in.
Niet alleen de keizer was content met zijn mantel. Nee, ook het volk was onder de indruk. Van het blauw, en van het glanzend, van het bont en van de zakken. Ja, misschien boven alles van de zakken. Die waren pas keizerlijk. Kijk – zeiden ze- dat is nou een keizer, die keizer van ons. Ja – riepen ze- zoals onze keizer, zo is er maar één.
En gelijk hadden ze, de keizer was een echte keizer. Hij vervulde zijn rol wonderwel. Hij zwaaide een beetje hier, hij wuifde een beetje daar, hij nam een hap van zijn appel en was wel klaar met de dag. Ja, het was werkelijk genoeglijk om keizer te zijn. En bovenal was het genoeglijk om deze keizer te zijn. Deze keizer van dit gave land.
Natuurlijk, zo nu en dan was het wat lastig, zo af en toe was het zo makkelijk niet. Natuurlijk, de keizer deed het wel makkelijk lijken, dat was zijn werk. Hij zette zijn rug recht, zijn beste glimlach op en zijn kraag omhoog, en de hinder verdween als sneeuw voor de zon.
Ach dat zeg ik nou wel, maar dat is natuurlijk niet de hele waarheid. Een keizerrijk bestieren is een ambt met flinke verantwoordelijkheid, zo’n karwei gaat je niet in de koude kleren zitten. En dat was ook te zien aan zijn puike mantel. Het hermelijn verloor zijn glans, hier en daar hing er een draadje los en het linkerpand ging niet echt goed meer uit de kreuk.
En hoe graag de keizer het ook wilde ontkennen, de mantel had zijn beste tijd gehad. Maar wat moest de keizer zonder zijn mantel? Open en bloot de wijde wereld in, kwetsbaar voor de grillen van het volk en de natuur.
Natuurlijk niet! Dit was een kans, een kans op een nieuwe mantel. Een nog schonere mantel, een mantel hip en helemaal bij de tijd. Een mantel die de herinnering aan de oude mantel zou doen verbleken, een mantel zoals er nooit een mantel was geweest.
En dus riep hij een commissie bij één. Een commissie om hem in deze uitdaging bij te staan. Een commissie vol kleermakers, en modeontwerpers, de beste hermelijnfokkers van het land. Een commissie van coupeuses, en fluweelververs, en de nauwkeurigste patroontekenaars. Maar zelfs voor deze bekwame club was het geen geriefelijke klus. Ze ontwierpen en tekenden, ze verfden en knipten. Ze naaiden en pasten en hielpen hermelijn, na hermelijn om zeep. Het duurde maanden en maanden en ondertussen liep de keizer daar maar, sjofel en haveloos in zijn oude mantel door het land. Hij verloor zijn bravoure, hij voelde zich verschrompelen en liep hij zwaaiend over straat, dan zwaaide geen burger meer terug.
Gelukkig voor de keizer kwam zijn kleermakersclub tot een vruchtbare afronding. Witte rook waaide hoog boven het atelier.
De keizer was opgetogen, er scheen weer leven in zijn ogen, en met een stevige pas trad hij naar zijn mantelcomitee.
“Zie hier” zei de hoofdontwerper, “Kijk, aanschouw, uw nieuwe kleed. Hedendaags, eersteklas en al zeg ik het zelf: oogverblindend. Modern, elegant, en op uw lijf gemaakt. Waar uw oude mantel mooi was, is deze prachtig. Was uw oude mantel chique, deze is majestatisch. Had uw oude mantel zakken, in deze neemt u werkelijk alles met u mee.
De keizer knikte hevig, hij vond de mantel wonderschoon. Royaal blauw, hoogwaardig fluweel, met een hoge kraag van glanzend hermelijn en diepe zakken. Die zijn hartstikke handig, je stopt er je fietssleutels, je kleingeld, of de geheime dossiers die een keizer nou eenmaal bij zich draagt, gemakkelijk in.
En niet alleen de keizer was content met zijn nieuwe mantel. Nee, ook de mensen waren onder de indruk, van het blauw, en van het glanzend, van het bont en van de zakken. Kijk dat is nou een keizer, die keizer van ons. Zoals onze keizer, zo is er maar één.
En de keizer, die vervulde zijn rol wonderwel. Hij zwaaide een beetje hier, hij wuifde een beetje daar, hij nam een hap van zijn appel en was wel klaar met de dag. Ja, het was werkelijk genoeglijk om keizer te zijn. En bovenal was het genoeglijk om deze keizer te zijn. Deze keizer in dit gave land.
Natuurlijk, zo nu en dan was het wat lastig, zo af en toe was het zo makkelijk niet. Natuurlijk, de keizer deed het wel makkelijk lijken, dat was zijn werk. Hij zette zijn rug recht, zijn beste glimlach op en zijn kraag om hoog, en de hinder verdween als sneeuw voor de zon.
Ach dat zeg ik nou wel , maar dat is natuurlijk niet de hele waarheid. Een keizerrijk bestieren is een ambt met flinke verantwoordelijkheid, zo’n karwei gaat je niet in de koude kleren zitten. En dat was ook te zien aan zijn puike mantel. Het hermelijn verloor zijn glans, hier en daar hing er een draadje los en het linker pand ging niet echt goed meer uit de kreuk.
En hoe graag de keizer het ook wilde ontkennen, de mantel had zijn beste tijd gehad. Maar wat moest de keizer zonder zijn mantel? Open en bloot de wijze wereld in, kwetsbaar voor de grimmen van het volk en de natuur.
Natuurlijk niet! Dit was een kans, een kans op een nieuwe mantel. Een nog schonere mantel, een mantel hip en helemaal bij de tijd. Een mantel die de herinnering aan de oude mantel zou doen verbleken, een mantel zoals er nooit een mantel was geweest.
En dus riep hij een commissie bij heen. Een commissie om hem in deze uitdaging bij te staan. Een commissie vol kleermakers, en modeontwerpers, de beste hermelijn-fokkers van het land….
