shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Bart Smout
op 24 november 2016
Deel dit verhaal

De muur

De muur wordt hoger dan John zich had voorgesteld. Oneindig veel hoger. Vorige week vertelde een bouwvakker hem dat niemand wist wanneer ze zouden stoppen. “Zelfs de opzichter weet niet wat het hoogste punt is. We krijgen alleen maar te horen dat we moeten doorwerken.”

John kijkt naar de muur. Vroeger kwam hij naar deze heuvel als hij wilde nadenken. Hij zag de goudgele velden, de Rio Grande, het machtige aanzicht van Ciudad Juarez. Ooit een stad die bekend stond om zijn doden, maar sinds een paar jaar één van de veiligste en welvarendste steden van Mexico. Nu ziet John alleen massief beton.

Stofwolken spatten op, de motor gromt, John rijdt weg. De straten van El Paso zijn niet meer wat ze geweest zijn, denk hij, loerend door de voorruit. Sinds de muur valt er geen zonlicht meer in de stad. Misschien valt er in heel Texas geen zonlicht meer, dat weet John niet, de staat is groot, maar de muur is waarschijnlijk nog groter. Winkels, kantoren, trottoirs. Overal schaduw. De inwoners lopen anders over straat. Hoofden gebogen, handen diep in de zakken, schouders opgetrokken. De muur doet iets met mensen, denkt John.

Zelf heeft hij een veehouderij. Overgenomen van zijn vader. De inkomsten dalen. Door de muur groeit het gras slecht en zijn de dieren onrustig. Zijn koeien zien er verschrikkelijk uit. Uitgemergeld en angstig, alsof een onzichtbaar monster ze langzaam van binnenuit opvreet.

John parkeert de auto en stapt zijn huis binnen. Sleutels die op tafel ploffen, stampende hakken op de houten vloer. “Jennifer!” roept hij onderaan de trap. “Jennifer!” Hij gaat zitten. Wrijft met zijn vingers over de brug van zijn neus.

Afgelopen nacht is Jennifer naar de kroeg gegaan. Voor de zoveelste keer. Ze zegt dat ze niet anders kan. Dat ze de lichten van het café nodig heeft, dat ze er warm van wordt, dat ze anders bang is dat ze doordraait. John snapt het wel. Maar er wordt gepraat. Mensen zeggen dat ze teveel drinkt en met andere mannen slaapt.

Zittend in de schemering slaat John met zijn vuist op de armleuning. Snel ontspant hij zijn vingers en brengt ze terug naar de brug van zijn neus. Hij mist zijn uitkijkpunt. Waar moet hij nu naar kijken om zijn gedachten te kalmeren?

De muur doet iets met mensen, denkt John weer.

Zijn ogen glijden door zijn huis. Over de vloer, omhoog langs de muren. Boven de schouw hangt het dubbelloops jachtgeweer. Centimeters erboven brandt een klein spotje. De loop van het geweer glanst als een belofte.

 




Vorige verhaal
Bizar
Volgende verhaal
Om te beginnen binnenshuis

Over de auteur

Avatar foto
Bart Smout

Bart Smout (1983) is schrijver, publicist en redacteur. Hij publiceerde de roman Lege Lijnen en de gedichtenbundel Blijkbaar wordt het toch erger als je er niets aan doet. Gedichten en korte verhalen van zijn hand verschenen in onder andere Hard/Hoofd, De Optimist, Strak! en Passionate. Momenteel werkt Smout aan een novelle in samenwerking met literaire organisatie Tilt en uitgeverij De Geus.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Bart Smout
17 januari

De lucht kleurde prachtig rood, we kregen veel likes

1 Minute Read
Avatar foto door Bart Smout
15 november

Uw versgedraaide drol is klaar

59 Seconds Read
Avatar foto door Bart Smout
13 september

Alleen de auto’s blijven dobberen

52 Seconds Read