shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Renée Kapitein
op 24 november 2021
Deel dit verhaal

De man die het zou weten

Er zat een man op het fietspad pizza te eten. Gehurkt. Ik wilde er bij stil staan – hoe vaak zie je midden op een fietsbad iemand pizza eten, gehurkt nog wel. Dat is een lastige locatie, en ook geen makkelijke houding. Pizza daarin tegen was een goed idee.
Maar ik bleef niet stil staan. Ik fietste voorbij en deed heel hard alsof ik er niets van vond. Niet raar. Niet onveilig. Niet “Jezuschristus nu heb ik ook zin in pizza, zal ik hem vragen of ik een stukje mag.”
Ik deed alsof ik er niets van vond – de man had vast geen betere plek om zijn pizza te eten – maar een tikje onhandig was het wel. Het is geen breed fietspad en ik had Koos aan haar riem naast me rennen. Die deed een stuk minder haar best om haar verbazing te verbergen. Koos bleef wel stilstaan bij de man en zijn pizza, wilde verder rennen voor ze hem goed had geroken en zorgde er bijna voor dat ik met al mijn valse nonchalance op de man was geknald.
Dat gebeurde niet, Koos houdt niet van pizza en haar interesse vervloog. We fietsten verder. Ik was wat laat vanochtend – er moest eerst gebrainstormd over eieren en dat had ik maar even thuis gedaan – dus de goegemeente en hun kinderen voorin hun elektrische bakfietsen waren al op school en werk.
Even verder op het smalle fietspad haalden Koos en ik een Piet in. Een Piet zonder blackface, zonder zak vol cadeaus, zonder pruik of kraag of oorbellen of rode lippen of pietenpak. Zonder cadeau’s. Of pepernoten. Hoewel; misschien zaten z’n zakken vol, maar ik kreeg er geen, terwijl ik ze goed kon gebruiken. Het was duidelijk, ik had honger.
De Piet zag er uit als 95% van de Nederlandse man; spijkerbroek, onopvallende sneakers, donkerblauwe winterjas. Maar dan met een baret. Mijn moeder vertelde ons vroeger dat de kinderen die niet werden opgehaald uit de ballenbak naar Spanje werden gestuurd voor een pietenopleiding. Ieder keer in als we in de IKEA waren, hoopte ik dat ik werd vergeten. Ik wilde Piet worden. Deze man was het gelukt. Hij fietste  rustig verder, alsof hij nergens naartoe op weg was, deze Piet had geen haast, deze Piet was waar hij wezen moest.

Op kantoor struinde ik het internet af naar nieuws om deze ochtend betekenis te geven.
Ik las over een vechtpartij vanwege een konijn op een vliegveld, een trainer die maar geen baan kon houden, walrussen die moesten geteld. Ik las over dreigende tribunalen en vervroegde persco’s en ik deed alsof ik er niets van vond. Maar het lukte niet. Niet om te lezen, niet om te denken, niet om ergens betekenis aan te geven. Ik had honger – of trek zo u wil. Ik trok mezelf mijn jas en Koos haar riem aan en liep terug naar het fietspad. Op zoek naar de man en z’n pizza. Hij wist vast meer.




Vorige verhaal
Bonte avond
Volgende verhaal
Alleen maar data

Over de auteur

Avatar foto
Renée Kapitein

Zolang ze zich kan herinneren vertelt Renée Kapitein verhalen. Om deze verhalen een podium te geven studeerde ze dramaschrijven aan de HKU. Één podium vond ze niet genoeg en dus schrijft ze comedy voor sketchgroep Boesjans, (media-)campagnes voor organisaties die dat goed kunnen gebruiken en maakt ze podcasts. Oja en proza: haar debuutroman Waarom we huizen bouwen onlangs uit bij Ambo | Anthos en ze schrijft inmiddels al een tijdje aan een tweede boek.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Renée Kapitein
14 november

De soda is op

4 Minute Read
Avatar foto door Renée Kapitein
11 september

Ezelsoren

6 Minute Read
Avatar foto door Renée Kapitein
28 juni

De blikjes

2 Minutes Read