Veel ironischer krijg je het niet op de maandagochtend, lacht de cynische geest in hem. Joram van Klaveren, ex-PVV’er en ooit fel tegenstander van de Islam, heeft zich bekeerd en opent nu een museum om mensen zich te laten inleven in moslims. Jammer dat er onder de eigen strijdmakkers ook zulke linkse loonies blijken te zitten. Hij verkneukelt zichzelf bij de gedachte aan zijn aanstaande tweet en gniffelt al om de reacties van zijn volgers. De tongen worden geslepen, het venijn ligt te gisten in de woorden die van de punten zullen rollen. De cursor knippert sardonisch en de eerste stoot gif vloeit uit zijn vingers.

Educate yourself…

De woorden staren hem aan en erin ziet hij zichzelf weerspiegeld.

Zijn vingers stokken. Het haatdragende gesmiespel dat rondzwermt op het online platform verdwijnt naar de achtergrond, en daarmee het gejaagde gezoem van machines, het gerace van netwerken, het geduw van de massa. Erachter trilt de kern van de aarde op 7,8 Hz zoals ze dat altijd doet, en zijn lichaam herkent het en stemt erop af. Zijn hart vertraagt en hij ademt dieper.

Achter de ironie die aan de oppervlakte van de moderne wereld ligt, schuilt een waarheid die resoneert met de wetten van het universum en het trilt op 7,8 Hz. Een waarheid die de blinde woede van Joram van Klaveren suste en hem de ogen deed openen.

Zichzelf onderwijzen, dat is precies wat Joram van Klaveren heeft gedaan. En dit is wat eruit is ontstaan. Geen boodschap van haat, noch een bevestiging van het eigen gelijk, maar een museum vol empathie en een uitgestoken hand naar zijn voormalig leermeester in de xenofobie.

Hij wist zijn woorden. Voorzichtig bewegen zijn vingers over de toetsen. Er vloeit iets warms uit en dat voelt anders. ‘Mooi @JoramvKlaveren. Ik kom graag eens kijken.’ Hij drukt op verzenden.

 

door Sanne Helbers