Ze knikt. Het is oké. Ik mag doorlopen. Ik weet het. Toch even. Nog. Kijk dan. Mijn paspoort. Mijn uitnodiging. Snuif. Lik. Ervaar mijn papieren. Nu het nog kan. Controleer ze voor alle zekerheid nog maar een keer. Geen nieuwe herhaalprik in het voorjaar, heb je het gehoord? Shit boi. Fuck die opgebouwde bescherming. Alles kan kapot. Toch? Wat een enorme hal. Wat een big ass loods. Ik verlies mezelf graag in spaces like these. Een Ikea. Een verlaten sporthal. Ik wil hier wonen. Drie of vier urinoirs tot je beschikking. Vrijuit ontlasten in het invalidetoilet armen door die beugels en hangen maar, floaten maar. Zie het voor je. Nu het nog kan. Na vandaag is deze loods deze loods niet meer maar een… distributiecentrum misschien? Een stinkende veilinghal groente fruit? Oh ja. De koffie is best goed. Baarmoedervormige dropjes smelten in de hand. Eulogie voor de pandemie. Even geduld nog. Eerst doen wat needs to be done. Jezelf belonen is zo belangrijk. Ze knikt nogmaals. Ik mag doorlopen bedoelt ze denk ik. Het is in orde. Weet ik. Het is niet zo dat er een hele rij achter me staat. Zoals eerst. Zoals destijds. Voor die opgebouwde bescherming roet in het eten flikkerde. Niemand eerlijk gezegd. Achter mij. Gapend zwart gat streelt mijn gespannen butt. Respecteer mijn grens wil je? De krampachtige 1,5 meter had iets sensueels. Een krampachtige dans. Hield me bij elkaar. Voorkwam onnodig zweven. Verdwalen. Hou me vast. Iemand. Ik doe een stap in haar richting. Ze geeft geen inch. Uche. Het doet haar niets. Uche Uche sputum. Ik besmet je. Waarom doe je niets? Hoe vaak ben ik hier geweest? Ik zou het haar kunnen vragen. Ze houden alles bij. Of althans dat deden ze. Ze zijn verslapt. Zoveel is zeker. Waarom zegt ze niets? Is ze haar tong verloren? De vorige was assertief. Oe laa. Ze had een klein gezicht, pikzwarte krullen. Zwartblauwe kraaloogies. Ze zei dat ik moest aansluiten ofzo. Wees naar de personen achter mij. Het waren er veel tot aan buiten. Deze hier nu gebaart maar met haar hoofd van dat ik door mag lopen. Niet dwingend. Achteloos bijna. Flegmatiek. Urgentie-loos. Ik herinner mij de rij voor mij. Een L-Vorm van mensen eindigend bij de schotten waarachter de engelen. Ik zie geen L van mensen. Verlaten richtingaanwijzers, bordjes zonder noodzaak. Aansluiten achter ik denk een dame die op het punt staat om geholpen te gaan worden. Ik herinner mij een jonge man. Ik denk een student. Het was de tweede keer. Hij maakte geen praatje, deed niet eens zijn best om mij op mijn gemak te stellen. Links of rechts vroeg hij. Verder sprak hij niet. Het was in no time gedaan. Ik was dankbaar. Bood seks aan die hij weigerde. Ik herinner mij de beul. Een oudere man, lang, bril. Grijs. Traag. Vriendelijk. Voorzichtig. Halfzacht. Bleef praten. Stelde vragen. Wat ik deed. For a living. Zo ongepast. Links of rechts moet je vragen dacht ik nog. Deed hij niet dus ik stroopte mouw links omhoog niet rechts vroeg hij. Hij begon over nine eleven en de huidziekte van zijn koikarper. Ik weet nog dat ik dacht steek dat ding er in let’s get it done. De feel van een uitgestelde executie. Alsof ik in een Ennio Morricone film was beland en de bullit er vijf minuten over deed om. Mijn schouder voelde als een slagveld. Overwoog suïcide. Iets met zachte heelmeesters. Ze is verdwenen. Een bakkie halen vermoed ik. Of naar de wc. Vrijuit ontlasten in het invalidetoilet armen door die beugels en hangen maar, floaten maar.
