“Waterstof, grondoffensief, vuur, luchtaanval. Lang geleden leefden alle naties gespannen samen. Alles veranderde toen de vuurnatie aanviel. De Gassen, de Verdorring, het Plastiek, het Nitrogeen, toen natuurlijk de IJstijd . Alleen de avatar, meester van alle elementen, kon ze stoppen. Wij gingen er altijd van uit dat dat metaforisch bedoeld was.”
Ze ontdooiden zijn lichaam naast de kachelpijp in de yurt. Een waterstraaltje stroomde over de berenhuiden naar buiten. Omgekeerd stroomde kleur, met elke hartslag, zijn lichaam in.
“Hij kon niet écht urenlang in ijs baden? Kou overwinnen met zijn adem?”
“Nou, dat zijn honderd jaar oude geschriften.”
“..de Wim Hof-methode.”
Ze sjorden aan hem, brachten een geurig plantje tegen zijn neusvleugel, hij hoorde hun opgewonden stemmen in een vreemd accent.
“Die ja. Hij was natuurlijk een goeroe, misschien wel de belangrijkste geestelijke van zijn tijd.”
“En hij lijkt nog in leven?”
“Hij is nooit echt doodverklaard. Maar toen de wereld hem het meest nodig had, verdween hij. Honderd jaar ging voorbij…”
Hij lag doodstil, slapend haast.
Toen, als een spin die na uren roerloosheid plotseling achtpotig ontvouwt en meedogenloos toeschiet op een hapje, strekte hij zich uit.
“En u denkt dat dit hem is? Hij lijkt niet op de Wim Hof uit de filmbeelden.”
“In die tijd werden mensen in films nog nagespeeld door levende acteurs.”
“Ongelooflijk, luisteraars. Dit is AnarchoFM live bij de waterstam en de ontdooing van Wim Hof. Professor, bedankt voor dit gesprek. Wim Hof is terug! Hij gaat de wereld redden!”
“Nee, zo moet u het niet zien. Ik waarschuw: hij is-”
“Stay tuned, luisteraars. Korte onderbreking voor het weer. Migratie-advies aan alle bewoners rond de Poolse kust. Sneeuwsterkte 9 thunberg..”
Met zijn stem, die hij honderd jaar niet gebruikt had riep de iceman: ‘Bier, ik wil bier.’
Mensen in beschermende pakken snelden toe. Ze bogen voor hem. Legden washandjes op zijn gezicht en brabbelden wat.‘Greatest of All Time.’ ‘..’ ‘He’s not unalived!’
‘Ik ben historicus!’ zei een vrouw die zich er tussendoor wurmde. ‘Hij verstaat geen Agile 3024. Je moet hem in zijn eigen taal aanspreken.’
Een agent duwde haar opzij en brulde: ‘Goedemiddag, meneer. May this email find you well. Uw live locatie: waterstam, voorheen-Finland. Wij komen in vrede. U moet ons vertellen hoe we het ijs kunnen overwinnen.’
‘Hij is gevaarlijk!’ onderbrak de historicus. ‘Ik waarschuw jullie. Het is niet zeker dat hij echt het ijs kon ontdooien. Er staat in geschriften dat hij sloeg. We hebben tweeëndertig jaar aan deze Vrede gewerkt. Gooi het nou niet weg voor één goeroe.’
‘Iceman, genees mijn baby!’ riep iemand in de yurt in haar beste 21e eeuws.
‘Iceman, hoe ontdooi ik mijn graan?’ riep een ander.
‘Iceman, stop de sneeuwstorm!’
In de ogen van de iceman glinsterde meer dan overgebleven sneeuwkristallen. Hij was niet ontdekt. Hij had zich net op tijd ingevroren. Het was prettig koud, buiten de yurt loeide een sneeuwstorm, of was het een bommenregen?
Hier was hij nodig.
‘Volg mij naar het wak,’ zei hij.
.
Marthe van Bronkhorst
