shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Anna van der Kruis
op 25 september 2020
Deel dit verhaal

De gevaarlijkste wegen

Ze zijn beroemd en daarom zitten ze samen in een auto. Ze rijden door de groene heuvels van Rwanda. Sinds de genocide krijgt de zittende overheid daar 98 procent van de stemmen. Er is een verbod op het gebruik van plastic en het lopen op blote voeten en de straten zijn schoon. Ze schuiven aan bij een man op het terras van een café.

Is dit een café? Ja. Achter de bar een vrouw. Spreek je Engels? Nee. Frans? Nee. De jongste, ze is eenentwintig, steekt haar middel- en wijsvinger omhoog. Cola, zegt ze. Hoe deed je dat, vraagt de oudste. Zij is vijfendertig. De jongste lacht verlegen. Ze drinken hun cola, zijn allebei nog nooit in Afrika geweest. De oudste begint er meteen over. Hoe oud was je? Ik was twaalf, antwoord de man aan het tafeltje. Dus je kan het je nog herinneren? Ja.

Het wegdek is slecht, dat is het idee. Ze moeten net niet doodgaan. Dat is leuk. Op rustige stukken voeren ze gesprekken. Het is vooral de oudste die vragen stelt. Leven je ouders nog? Mijn vader is dood. Wat is er gebeurd, mag ik dat vragen? Hij is uit het raam gevallen. Dronken? Ja. En dat is het moment dat jij beroemd werd? Online. Ze knikt, de jongste.

In de moeilijkste periode van haar leven vond ze op het web een andere wereld, waar ze mocht zijn wie ze wilde. Ze is beroemd om het beroemd zijn, schrijven columnisten van landelijke kranten, maar ze kan niks.

Ze is te zien in een talkshow. Haar zwarte, glimmende colbert heeft schouders die haar borst groot maken en haar hoofd klein. Haar haar glanst en haar lippen perst ze op elkaar. Ze heeft wat ze wil zeggen op een briefje geschreven, een A4-tje uit de printer. Ik heb iets opgeschreven. Ik vind dat dat mag, dat zegt ze terwijl ze het openvouwt. Het was niet haar bedoeling om mensen aan te sporen de regels van de overheid te negeren. Ze heeft respect voor Covid.

De talkshowhost en ook haar gasten begrijpen het even niet meer, ze stellen vragen. Je hebt respect voor het virus? Je schreef en deelde het één maar bedoelde het ander? Laat ik het anders stellen, zou je het weer doen? Ze twijfelt. Het heeft haar wel tot aan deze tafel gebracht, op prime time, in landelijke belangstelling. Hier kan ik mijn verhaal doen, zegt ze.

—

Bij een zebrapad in Den Haag verzamelen zich fietsers, minutenlang. Er is geen stoplicht voor fietsers dus moeten ze wachten. Een persoon stapt af. Duwt zijn voorwiel tot op de witte strepen, alsof hij een voetganger is. Hij loopt, met de fiets aan de hand.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
de test
Volgende verhaal
Wat er moet gebeuren als er iets gebeurd is

Over de auteur

Avatar foto
Anna van der Kruis

Anna schrijft. Intiem, filosofisch en precies. Anna van der Kruis groeide op buiten de bebouwde kom van Heeze (NB). Haar moeder was doktersassistente, haar vader grafisch vormgever en fotograaf. Naast theater schrijft Anna onder andere kort proza. Het liefst op basis van interviews. Ze zoomt graag in op hedendaagse symbolen, zoals smartphones en sashimi. Maar uiteindelijk gaan haar verhalen over universele thema’s: vriendschap, afscheid, eenzaamheid. Of, in de woorden van collega schrijver en goede vriend Dirk van Pelt “Jij schrijft gewoon foto’s.”

Ook van deze auteur

Avatar foto door Anna van der Kruis
18 maart

Zachtjes tikt de regen

1 Minute Read
Avatar foto door Anna van der Kruis
04 februari

2025, februari

3 Minute Read
Avatar foto door Anna van der Kruis
12 november

De krant

4 Minute Read