shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Gastauteur
op 13 januari 2025
Deel dit verhaal

De ark van Govert

Zodra Govert ’s ochtends wakker wordt, trekt hij de kaplaarzen naast zijn bed aan. Opstaan met natte voeten is geen manier om de dag te beginnen, daar had Wilma gelijk in gehad.
Vandaag lijkt het mee te vallen, het komt maar tot halverwege zijn tenen. Maar een paar stappen verder waadt hij door een enkelhoge laag, de geur die van het water opstijgt is even twijfelachtig als de kleur.
Golfjes klotsen tegen de keukenkastdeuren. Het spaanplaat heeft zich volgezogen, het fineer is gescheurd. Uit gewoonte steekt hij zijn hand uit naar de koffiepot, hij vergeet telkens dat de elektriciteit is afgesloten op last van de brandweer.
Buiten op de kade roept Wilma zijn naam, ze moet een stem opzetten om boven het vrachtverkeer uit te komen. Hij mist haar, haar afwezigheid voelt tegennatuurlijk. De ark van Noach werd gebouwd voor een exemplaar van beide geslachten. Govert heet dan wel geen Noach, maar toch; hun ark is een kale bedoening zonder haar.

‘Dit is de druppel,’ had Wilma gezegd toen ze die ochtend haar benen over de rand van het matras zwaaide en een plons hoorde.
Govert had gesnachen om haar woordkeuze – snachen was het werkwoord dat Wilma had bedacht voor het snurkende lachen dat onder penibele omstandigheden in Goverts neusholte ontstond, een mechanisme om stress door overmacht te ventileren. ‘Een heleboel druppels,’ piepte hij.
Kort daarna stonden ze zij aan zij op hun slippers in het koude, vochtige gras tussen de provinciale weg en het zijkanaal in, de jassen aangetrokken over hun pyjama’s heen, terwijl ze toekeken hoe brandweermannen- en vrouwen het water uit hun woonboot pompten. Ze waren de laatste bewoners hier, alle buren waren allang verhuisd. Of weggepest, zoals Govert het steevast noemde.
‘Jakobus schrijft in het Nieuwe Testament dat al het goede van boven komt,’ zei Wilma zacht. ‘Dit water komt van onderen, dus wat leiden we daaruit af?’
‘Jij met je Bijbel,’ brieste Govert. ‘De slechtheid zit niet in het water, de slechtheid zit daar.’ Hij wees naar het industrieterrein aan de overzijde. Toen ze hier veertig jaar geleden kwamen wonen lag hier een uitgestrekt akkerland. Dat het uitzicht verdween was de schuld van de bedrijven, en sindsdien hangt elke tegenslag in Goverts leven op de een of andere manier samen met de immer uitdijende industrie.

Hij zwaait de deur van de ark open. Wilma staat al op de loopplank, haar voeten net als de zijne in een paar rubberen laarzen gestoken. In haar ene hand heeft ze een kartonnen beker met het logo van het tankstation op de zijkant, in de andere een papieren zak. ‘Ga maar gauw eten,’ zegt ze. ‘De croissantjes zijn nu nog warm.’

Oscar Spaans


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
RE: OOO
Volgende verhaal
MANIEREN OM KLEUR TE BEKENNEN

Over de auteur

Avatar foto
Gastauteur

Op deze plek bieden wij, op uitnodiging, de ruimte aan nieuwe auteurs.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Gastauteur
10 februari

KOFFIE & KRAAIEN

5 Minute Read
Avatar foto door Gastauteur
07 oktober

Zo weet je dat het is begonnen

4 Minutes Read
Avatar foto door Gastauteur
01 oktober

De IJsman: toen de wereld hem het meest nodig had, verdween hij

4 Minutes Read