shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Leonieke Baerwaldt
    • Manik Sarkar
    • Marron Das
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Manik Sarkar
op 30 oktober 2019
Deel dit verhaal

De achterblijver

Dan máák ik wel vrienden, dacht ik.
Ik liep naar buiten, door de uitgestorven straten, in de richting van de zee. Ze zaten bij de rots op me te wachten: Clay, Myrna, de oude Robinson. Ik moest het vuur maar aanmaken, zeiden ze, dat konden ze niet meer. Het hout was nat, het vuur walmde.

Door de rook heen vroeg ik hoe de stad beviel.
‘Het is hier veel mooier,’ zei Clay.
‘We missen je,’ zei Myrna. Ik voelde haar hand heel even op mijn mouw.
Robinson zei niets.
Ik ging dichter bij het vuur zitten. Er was geen maan. We dronken uit de fles die ik had meegebracht.
De zee bulderde.
Ik had nog een jas moeten aantrekken.
‘Wat fijn om jullie stemmen te horen,’ zei ik.
Ik vertelde over mijn wederwaardigheden (‘Wat is dat nou weer voor woord,’ zei Clay). Dat ik ’s zomers bloot door het dorp liep. Dat ik een boek had besteld waarin stond hoe ik zo nodig mijn eigen blindedarm kon verwijderen. Dat ik dozen vol spaghetti en tweehonderd blikken gepelde tomaat in de schuur had staan. Dat het water was afgesloten.
Robinson gaf een joint door. ‘Wie weet eigenlijk dat je hier nog bent?’ vroeg Myrna. Ik haalde mijn schouders op en nam een hijs.
‘Ik denk niemand,’ antwoordde ik.

We praatten tot diep in de nacht, omhuld door rook, bijgelicht door de Melkweg. Hun stemmen vielen samen met de golven, werden overspoeld, zwollen aan en stierven weg.
Toen ik ’s ochtend wakker werd, waren ze verdwenen. De halflege fles stond naast me. Natte as waar het vuur was geweest.
Ik stond op, stijf van de kou, en liep terug naar mijn huis.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Als de wolven komen
Volgende verhaal
Bouwen

Over de auteur

Manik Sarkar

Manik Sarkar (1973) is van beroep vertaler. Hij is opgegroeid in een dorpje bij Groningen, is vader van een tweeling en schrijft het liefst over zonderlingen. Zijn debuutroman zal in 2022 bij Hollands Diep verschijnen.

Ook van deze auteur

door Manik Sarkar
09 augustus

Vakantie

3 Minute Read
door Manik Sarkar
03 augustus

431,1 Re

2 Minute Read
door Manik Sarkar
13 juli

Uitglijer

3 Minute Read