shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Hanneke Hendrix
op 11 januari 2016
Deel dit verhaal

David Bowie

I heard the news today, o boy.
Ain’t there one damn song that can make me break down and cry?

Op Twitter schreef iemand vanochtend: “Ik verbaas me altijd over collectieve online rouw.” Ik heb daar de hele ochtend over moeten nadenken. Hoe alle tijdlijnen volstromen met liedjes en video’s en stukjes tekst. In een veelheid wordt iets als rouw minder waard.
Is dat zo?
Ik heb David Bowie één keer in mijn leven live gezien. Ik word oud, want dat was in 1996 op Torhout/Werchter. Ik was zestien, het was het tweede festival in mijn leven en ik was de helft van de tijd afgeleid door de grootsheid van het al daar. De modder, de mensen, de rockers, het weiland waar we kampeerden. En “o ja”, daar stond David Bowie in de verte. Toen ik vandaag de line-up eens opzocht kon ik haast niet geloven dat ik nog gedetailleerd weet dat mijn Dr. Martins in de modder bleven steken, er maar twee kraantjes voor twee voetbalvelden vol tentjes beschikbaar waren en dat ik tegen een speaker in slaap ben gevallen, maar dat ik niet meer weet wat David Bowie zong, wat ik dacht of waar ik precies stond. Ik zie hem alleen maar in de verte staan, die lange man. In een veelheid worden ook zaken als optredens van helden minder waard. Van het optreden van The Afghan Whigs weet ik ook niets meer, terwijl dat mijn lievelingsband was destijds. Noch herinner ik mij Pulp, Massive Attack, ik zie Neil Young ook nog in de verte met alleen een gitaar, ik zie hoe Flea zijn broek uittrekt.  Wat ik wel weet is hoe ik de zwarte hamburgers en slappe frieten met zure mayonaise at en wat er op de posters stond waar ik naar keek terwijl ik at, hoeveel cola en bier ik dronk, ik weet de weg nog naar ons tentje en hoe we de ouwe Eend moesten aanduwen bij elk stoplicht tijdens de heen- en terugweg.
Maar van David Bowie weet ik niets meer.
Rouw en helden.
In een veelheid worden zaken soms juist meer waard. Want vanochtend was er nergens IS, dacht ik even niet aan Keulen, vanochtend liet ik mijn nichtje van één de videoclip van Ashes to Ashes zien.  Af en toe stak ze een vinger op en wees ze naar hem. Ik zong mee en ik wiegde een beetje.
In 1996 had je nog geen sociale media met collectieve rouw. Toen had je plakzuil, een route naar de tent en een afspreekpunt. In gedachten plak ik een stencil op de zuil.
We live for just these twenty years
Do we have to die for the fifty more?
I heard the news today, o boy.




Vorige verhaal
Gelukskoekjes
Volgende verhaal
Koorts

Over de auteur

Avatar foto
Hanneke Hendrix

Hanneke Hendrix (Tegelen, 4 april 1980) is schrijfster en hoorspelmaker. Ze studeerde Writing for Performance aan de HKU en Wijsbegeerte aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Hendrix schreef voor onder meer Literair Productiehuis de Wintertuin, Passionate Magazine, componistenduo Strijbos & Van Rijswijk en festivals als Into the Great Wide Open, Lowlands en De Parade. Voor de HoorSpelFabriek werkte ze mee aan hoorspelen voor de NTR en BNN waaronder het scenario voor de hoorspelbewerking van Mama Tandoori, naar een roman door Ernest van der Kwast, die in 2012 met de prestigieuze Prix Italia werd bekroond. Haar debuutroman De verjaardagen kwam september 2012 uit bij Uitgeverij de Geus en was ondermeer shortlistgenomineerd voor de Academica Literatuurprijs en de Dioraphte Literatuurprijs. In 2014 verscheen haar tweede roman De dyslectische-hartenclub, die lovende recensies ontving in Nederland en Vlaanderen.



Ook van deze auteur

Avatar foto door Hanneke Hendrix
25 januari

Chinezen

3 Minute Read
Avatar foto door Hanneke Hendrix
21 december

Het premierschap is gewoon geen leuke baan

5 Minutes Read
Avatar foto door Hanneke Hendrix
30 november

De brand in Herentals

3 Minute Read