shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Esther Porcelijn
op 6 juni 2016
Deel dit verhaal

D-Day

Vandaag is een normale stranddag voor een gewoon jongetje van 8 op een gewoon strand met zijn gewone moeder onder de gewone zon.
Het is erg warm maar het jongetje is goed ingesmeerd tegen de lange vingers van de zon, waarover zijn moeder altijd grapt dat ze je anders zullen pakken en je levend komen bakken.
Zijn moeder legt haar handdoek neer, gaat liggen en de krant lezen. Het eerste wat ze ziet staan in het midden van de krant is: ‘148 lijken aangespoeld op Libisch strand’. Ze kijkt ongemakkelijk om zich heen en bedenkt dat Libië natuurlijk heel ver weg is.
Het jongetje mag van zijn moeder iets verderop spelen. Hij tekent slierten in het zand met de stok van zijn netje, zeeft door de branding en vist naar garnaaltjes. Terwijl de branding tegen zijn enkels aanklotst doet hij alsof hij op een evenwichtsbalk loopt. Hij bedenkt dat het strand daar eindigt en de rand van onze wereld is. Hij speelt dat aan de ene kant de wereld is en aan de andere kant een groot gat waarin je voor altijd kan verdwijnen. Op het strand ziet hij een klein grijs stenen gebouw en loopt er naartoe. De ingang is laag en van binnen is het gebouw deels ingestort. Hij tekent zijn initialen in het zand op de grond van het gebouw en ziet een witte tak uitsteken. Hij pakt het op en bekijkt het nauwkeurig. De tak lijkt helemaal niet op een tak, voelt vrij glad en broos, alsof het elk moment uit elkaar kan vallen en als zand door zijn vingers zal glijden. De jongen beseft ineens dat het een bot is, laat het vallen en rent zo hard als hij kan weer terug naar zijn moeder. Hij ploft neer op de handdoek en doet alsof er niks aan de hand is.
Zijn moeder heeft net twee patatjes gehaald bij de strandtent en geeft een aan hem. De jongen wijst naar het grijze gebouw en vraagt wat dat is. Zijn moeder legt uit dat het een bunker is, voor soldaten in een oorlog. Ze vertelt dat op Franse stranden vele soldaten zijn gestorven voor onze vrijheid. De jongen vraagt of er op dit strand ook soldaten zijn gestorven, zijn moeder antwoordt dat dit best eens zou kunnen. De jongen pakt een patatje en blaast het zand er vanaf. Hij bedenkt dat zand best een botkleur heeft en vraagt zich af of hij op soldaten een patatje zit te eten. Hij blaast nog eens extra hard al het zand van het patatje, en legt zijn hoofd op de schoot van zijn moeder. De strandpatat smaakt ineens anders dan anders. Minder naar zand, meer naar rand van de wereld.




Vorige verhaal
Roofvijand
Volgende verhaal
Code oranje

Over de auteur

Avatar foto
Esther Porcelijn

Esther Porcelijn (1985) is dichter en schrijver. Ze draagt veel voor, schrijft in opdracht, publiceert regelmatig in literaire tijdschriften en ontving van Hollands Maandblad de Aanmoedigingsbeurs in de categorie Poëzie. Ze houdt van donkere humor en van katten. Momenteel werkt ze aan haar debuutbundel en aan een roman.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Enver Husicic
18 september

Sprechhund

3 Minutes Read
Avatar foto door Esther Porcelijn
24 januari

Bitcoinflow

2 Minute Read
Avatar foto door Esther Porcelijn
03 januari

De dag waarop takken zwaarden waren

2 Minute Read