shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Koen Caris
op 21 juli 2017
Deel dit verhaal

Chocoladekinderen

Dit is je huis.
Dit is je gevel.
Dit zijn je raamkozijnen, waar kleine bloembakjes aan hangen.
Dit zijn de bloemen die je in die bloembakjes zou kunnen doen, maar dat is maar een suggestie.
Dit is je achtertuin, die is groot.
Dit is het park, dat vol staat met de groenste bomen.
Dit is de zon, die ’s avonds de lucht roze en goud zal kleuren, zo mooi als je nog nooit gezien hebt.
Dit is je man. Overdag werkt hij in de fabriek met de andere mannen, maar ’s nachts zal hij je stevig vasthouden.
Dit zijn je kinderen, mollig en blij, met gezonde blosjes op hun bolle wangetjes en half verorberde chocoladerepen in hun knuistjes.

Welkom.

Je zal hier prachtig wonen.
Kort, natuurlijk, maar prachtig.

Je kinderen zullen een opleiding krijgen, en ze zullen gelukkig zijn. Waarom zou je verder denken dan dat? Je weet toch niet hoe het einde zal zijn, dat weet niemand hier. Je weet niet of het je hart zal zijn of je longen die er als eerste de brui aan geven. Je weet niet of je zal verkleuren of vervormen. Of je nog herkenbaar zal zijn. Misschien wordt het wel veel minder erg dan je denkt.

Voor nu ben jij gezond. Voor nu heb jij je chocoladerepen (die hebben ze nergens anders hoor, vergis je niet) en je bloembakjes, voor nu heb jij je kinderen. Je hebt een vage herinnering aan andere mensen, in andere steden, die dat allemaal niet hebben, die honger lijden en kou. Maar je hebt ook een andere kant om op te kijken.

Je kinderen zullen ’s zomers zwemmen in een prachtig meer direct naast de fabriek, een helderblauw en uitnodigend water waar je ze niet van weg zal kunnen houden, al zou je het proberen. En misschien zal jij een steen in je maag voelen, telkens als je ze uit het water ziet komen. Zal je ze bij je roepen en van top tot teen inspecteren. Zal je je afvragen hoe je in godsnaam het verschil moet zien tussen een gezonde blos of een eerste verkleuring. Tussen blauwe plekken van het spelen, of van bloed dat zich tegen het lichaam keert. Maar dat gevoel zal je wegdrukken. Je zal je kinderen over hun koppies aaien. Je zal ze nog een chocoladereep geven.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
De vlek
Volgende verhaal
Brexit

Over de auteur

Avatar foto
Koen Caris

Koen Caris (1988) schrijft theaterstukken en hoorspelen. Dit doet en deed hij onder andere voor BNN, de VPRO, Bellevue Lunchtheater en Over het IJ festival. Zijn stukken kenmerken zich door een combinatie van poëzie en gebrul, van harde taal en zachte bedoelingen. In 2017 won Koen het TheaterTekstTalent stipendium van het Prins Bernhard Cultuurfonds.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Koen Caris
18 januari

De ochtendkrant

5 Minute Read
Avatar foto door Koen Caris
28 december

De man in de struiken

5 Minutes Read
Avatar foto door Koen Caris
07 december

LET THEM EAT CHAOS

4 Minute Read