De macaronipinguïn is niet bang; dat schijnt ook niet te hoeven. Al is het gevaar twee keer zo groot als Londen (inclusief de voorsteden).

Het zit gewoon zo: als  reusachtig schuurpapier de rotsen afschuurt, zijn de gevolgen daarvan op korte termijn vanzelfsprekend negatief. (De sponzen! De stress!) Maar daarna bloeit een groene halo op; uiteindelijk explodeert die, wat dus heilzaam is.

Precies om die reden zit professor Johnston op sir David Attenborough.

A23a heeft opvallend lang over de tocht vanaf het Filchner-Ronneplateau gedaan, maar daarbij mogen we niet vergeten dat hij acht maanden lang rondjes om zijn as heeft gedraaid en daarvoor nog dertig(!) jaar onbeweeglijk op de vloer is blijven liggen. Meestal blijven gevaren van deze soort minder lang bestaan – maar uiteindelijk zal ook deze sterven. We mogen vooral niet vergeten dat de bodem ervan al aan het rotten is. En toch: tegen de tijd dat zuidwest-zuid-Georgië eenmaal is bereikt, staat het buiten kijf dat de scheepvaart er last van zal krijgen.

Hetwelk de macaronipinguïn worst zal wezen.