Het is 1 mei 2023 en er stort een vliegtuig neer in de Colombiaanse Amazone. Alle volwassenen, de piloot, Hernando Murcia Morales, de leider van de Yarupari-stam Herman Mendoza Hernández en moeder van vier kinderen Magdalena Mucuty Valencia, komen om. De kinderen zijn onvindbaar. Een grootschalige zoekactie opgezet door inheemse scouts en het Colombiaanse leger loopt uit op: een paar voetafdrukken, een luier (de jongste is nog een baby), een flesje. Familieleden zeggen: Lesly, de oudste, zij is 13, heeft wel wat ervaring met de jungle.
Op een klimaatfestival spreekt Raki Ap, inheems activist voor mensenrechten en klimaat. Over West-Papoea. Over hoe West-Papoea werd gekoloniseerd door de Nederlanders, hoe in West-Papoea in 1961 de Nieuw-Guinea Raad werd opgericht ter voorbereiding van de onafhankelijkheid, hoe West-Papoea in 1963 werd overgedragen aan Indonesië, hoe West-Papoea nu nog steeds wordt onderdrukt door een bezetter enerzijds en leeggetrokken door multinationals voor nikkel en palmolie en lng anderzijds. Over hoe 80% van de biodiversiteit op aarde leeft op de plekken waar inheemse mensen leven. Zij kennen hun omgeving, zij zijn hun omgeving.
Het is 9 juni 2023, veertig dagen later, als Lesly, Soleiny (9), Tien (4) en Cristin gevonden worden op een open plek in de jungle, mager en moe maar in leven. ‘Their learning from indigenous families and their learning of living in the jungle has saved them,’ zegt de Colombiaanse president Gustavo Petro. ‘They are children of the jungle and now they are children of Colombia.’