In de Challengerdiepte, het diepste puntje van de Marianentrog, het diepste puntje van de Grote Oceaan, het diepste puntje van de aarde, op 10,935 meter diep, ligt op de zeebodem een leeg bierflesje. Iemand heeft er een foto van gemaakt. Het feit dat het één flesje is raakt me, doet me meer dan als het er, zeg, drie waren geweest, of negen, of een heel kratje. Het flesje alleen is een vlag: wij waren hier, wij hebben veroverd.

Starlink heeft op dit moment circa 7000 satellieten in low earth orbit, 7000 satellieten die de aarde omsingelen. Als je op een heldere nacht naar boven kijkt, kun je ze soms zien, een artificiële sterrenhemel die terugkijkt. Starlink is van plan om satellieten toe te voegen, om uiteindelijk rond de 35000 kunstmanen op te laten. Het zal weldra geen doorkomen meer aan zijn, als de muggenzwerm op een zomeravond aan het water, je drinkt een biertje, je ziet geen steek.

De enige zekerheid is het afval dat we achterlaten – van het bierflesje op het diepste punt op aarde tot aan de zakjes ontlasting op het oppervlak van de maan: we hebben afstand van iets gedaan. En wanneer de miljardairs onontkoombaar afstand besluiten te doen van de aarde opgedroogd als een krent in de zon, wanneer de miljardairs in hun ruimteschepen stappen en de motoren starten, wanneer de miljardairs zich realiseren dat ze gevangen zitten in een ondoordringbaar net van satellieten en ze onverrichter zake terugkeren naar het aardoppervlak, weet iedereen dat afval het enige is dat rest, de meest verbeten herinnering.