Ze hadden het over kinderen gehad. Beter gezegd: híj had het erover gehad, maar hij was verbaal niet de sterkste, zijn argumenten gingen niet verder dan ‘nou ja zeg’, ‘kom op’ en ‘iedereen krijgt kinderen’. Daarmee maakte hij geen kans tegen haar hoofdschudden. Niet alleen haar hoofd, haar hele lichaam schudde nee.
Eerlijk gezegd had ze gedacht dat ze het later nog wel eens over kinderen zouden kunnen hebben. Ooit. Maar ja, hij was ineens dood. Nu was een kind wel leuk geweest ter opvulling van de leegte, dacht ze heel even.
Na de rouwperiode kwamen de eerste vragen van vrienden en familie. Of ze al een nieuw iemand had ontmoet. Haar nicht stuurde zelfs een foto van een kennis. Een weduwnaar, schreef ze, je zag het niet aan hem maar hij was een fanatieke openwaterzwemmer met topconditie. ‘Nee,’ reageerde ze na een vluchtige blik op de foto – hij keek schuin in de camera en had het charisma van een bejaarde platvis – en nee, ze had ook geen interesse in iemand anders.
Op een ochtend werd ze wakker en dacht: ik wil een kind. Het was meer een onweerlegbaar feit dan een gedachte. Ze vertelde het aan niemand, ze wilde niet uitgelachen worden, geen medelijden, en ze wilde al helemaal niet voorgesteld worden aan een of andere bejaarde platvis. Ze had een plan. Daar wilde ze het ook niet over hebben, ze zat niet te wachten op vragen erover hoe ze dat in godsnaam voor elkaar wou krijgen. ‘Ik heb tijd voor mezelf nodig,’ zei ze tegen iedereen die ze kende en ze trok zich terug om haar plan uit te voeren.
‘Een wonder!’ werd er geroepen toen de kleine geboren was. In alle talen van de wereld, het stond overal in de krant. Ze glimlachte flauwtjes. Een “wonder”… het was gewoon een ingenieus plan geweest. Er werden onderzoekers op haar afgestuurd om erachter te komen hoe ze het “wonder” had volbracht. In het begin waren ze vriendelijk, sommigen wilden met haar op de foto. Ze was niet alleen moeder maar ook een echte celebrity.
Later, tijdens een moment van onoplettendheid – ze was ook gewoon moe en uitgeput van het hele circus – pakten ze de kleine van haar af. Dat het voor iedereen het beste was, zeiden ze. Ze had het niet moeten toelaten, maar ze was te moe. Ze sliep en wist dat de kleine het niet zou overleven zonder haar. Ze kwamen het haar vertellen, ze zag het ‘gecondoleerd’ al op hun lippen, ze stuurde hen weg voordat ze het konden zeggen.
Nu, een week later, heeft niemand het er meer over. Alsof de kleine er nooit is geweest. Ze heeft zichzelf gegoogeld, vond zich alleen nog maar onderaan een lijst van opmerkelijke nieuwsartikelen – bovenaan staan nu twee dominante wolvinnen in DierenPark Amersfoort.
De stilte en leegte zijn teruggekeerd. Niemand wil meer met haar op de foto.
