Decemberochtend. Het is donker nog, de natte straatstenen weerspiegelen flets de lichtbak van de platenzaak, de TL van de tatoeageshop, de kerstverlichting van de tussenwoning waarvan je nog steeds niet weet wie daar nu wonen. Een plas rood, een streep wit, een vlek.

Het kleine casino is helverlicht – klaar voor de start lijkt het. Er is niemand binnen. Het tapijt is schoon gezogen, in kaarsrechte banen. Ginds, bij de watertoren, klinkt even kabaal van de ganzen, dan ebt het weg.

Niets van dit is nieuwswaardig – behalve misschien de regen.

Nieuws is dat wat de uitzondering vormt, dat lijkt je althans een plausibele verklaring. Hoewel het nieuws steeds dezelfde uitzonderingen noemt. Of het is dat wat mogelijk impact heeft op ons leven. Hoewel die impact vaak bestaat uit het feit dat het nieuws zoveel mensen bereikt. Een venijnige gedachte: misschien is het erger nog, eist het nieuws zoveel aandacht op dat je na verloop van tijd geen oog meer kunt hebben voor een leeg en helverlicht casino op een decemberochtend. Omdat je hoofd in beslag wordt genomen door iets dat mogelijk impact op je leven zou kunnen gaan hebben. Terwijl het dat nu al heeft.