De wit fluwelen handschoenen van de deskundige waren erg zacht. Heerlijk, dat moet gezegd. Soms gaf hij een aai langs een even zo fluwelen vrouwenwang, zoiets was onbeschrijfelijk en miste zijn doel maar zelden. Maar nu in het oog van de camera verkeek hij zich. Eén moment de grip verloren en het was te laat; het was uit zijn handen.
Direct zag hij zichzelf in zijn gedachten, 15 jaar oud, werkend als vakkenvuller in de buurtwinkel. Hij had zojuist een fles wijn laten vallen en in een flits trok hij zijn knie omhoog tot op het punt waar zijn bovenbeen de horizontale positie bereikte, op het moment waarop de fles zijn uitgestoken voet raakte, bracht hij deze in een trager tempo dan dat van de fles naar de grond. Steeds trager en trager totdat de flessenbodem in een onschadelijk gemaakt tempo uiteindelijk van zijn voet viel en intact de stenen vloer raakte. Slechts een tik was hoorbaar. Fles opgepakt, vak gevuld, afsprong.
In de korte tijdsspanne die hij toebedeeld kreeg schatte hij in dat het porselein van de 18e-eeuwse aardappelschaal bij een vergelijkbare actie wellicht de geest zou geven en dat de kans op gewonden groot was mocht hij te enthousiast zijn in zijn bewegingen en de schaal met een ferme trap de ruimte in slingeren. Nee, teveel omstanders, overal scherven, ambulance.
Een vrouw was die dag met de aardappelschaal en haar man naar de opnamelocatie afgereisd. De schaal leek daar het minste moeite mee te hebben, tot voor de val althans. De man, gekleed in korte broek en een t-shirt van camping Baflo dat ondanks de grote maat met gemak strak werd getrokken door een buik van een zelden vertoont formaat deed geen poging zijn desinteresse onder stoelen of banken te steken.
De vrouw vertelde voorafgaand aan het incident met de opbrengst van de verkoop een stedentrip te willen bekostigen. Florence, Parijs, Barcelona. Zoiets. Ze kon niet goed kiezen bij het vooruitzicht aan zoveel hoge cultuur. Eindelijk eens iets anders dan die ene camping, jaar in jaar uit. Haar man zou ook mee gaan, al vond hij het duur en te cultureel, en dus zonde. Er zijn immers ook televisieprogramma’s en, godbetert, boeken met als onderwerp Florence, Parijs, Barcelona.
Het was niet de eerste keer dat iemand in het programma Tussen Kunst & Kitsch iets kapot maakte. Een oor, hengsel of deksel; als het uitsteekt loopt het gevaar. Ook in handen van een deskundige. In de aanloop naar zijn eerste optreden in het programma had hij er meermaals angstdromen over.
Veel tijd kan er verstrijken als er iets valt. Centimeters lijken uren. Aan de grond genageld maar met een geest als kristal, glashelder en razend qua tempo. Maar uiteindelijk was de aardappelschaal dan bijna bij de vloer aangekomen.
Daar stond de expert, zijn fluwelen handschoenen waren op weg zijn ogen te bedekken. Voor de klap zijn carrière al aan diggelen. Bij de vrouw vormde zich, nog steeds in slow motion, een brok in de keel en op het moment van de klap versnelde de tijd tot het normale tempo en rolde de eerste traan over haar wang. Haar man keek het aan, deed geen poging tot troosten en opgelucht dacht hij: Baflo, witte bonen uit blik, campingboter.
