Vanmorgen in de sportschool draaiden ze Let’s get down to business. Een oppervlakkig dimmetje dat het blijkbaar goed doet onder sportschoolpubliek. Zo goed zelfs, dat ze het volgens mij altijd draaien wanneer ik daar ben. Hun playlist kan nooit langer dan een uur zijn.
Die business, dat ter zake komen, uit zich in de sportschool vooral in het cyclisch wegduwen en terug laten komen van massa. Netto is er van verplaatsen geen sprake. De gewichten waarmee gewerkt wordt hebben ook geen eigenschappen, behalve dat ze gewicht hebben. Dit kenmerk is gepromoveerd tot de primaire functie van het object. Ze hébben niet zozeer gewicht, ze zíjn gewicht.
Als er sprake is van business in de sportschool, dan is het de ultieme bullshitbaan.
Je zou de gewichten in de sportschool kunnen vergelijken met The Queen. Waar het bij gewone banen gaat om het uitvoeren van een functie, ging het bij haar om het hebben van de functie. Ook hier vindt een verschuiving van een secundaire naar een primaire eigenschap plaats.
Terwijl ik braaf mijn revalidatieprogramma afwerk in de sportschool is er een nieuw staatshoofd aan het werk. Terwijl ik mij bedenk dat we helemaal geen personeelstekorten hebben als we alle bullshitbanen gewoon zouden afschaffen, terwijl ik herhaaldelijk een massa van mij afduw en terug op zijn plaats laat komen wordt er in Groot-Brittannië iemand ingewerkt op een functie die er in essentie uit bestaat in leven te blijven.
