Hij kende niemand behalve de gastvrouw. Hij had al een paar pogingen gedaan om zich in een kringetje te wurmen, overdreven knikkend zodra er iets verstandigs werd gezegd. Tot overmaat van ramp was zijn fitnesshorloge gaan trillen, en toen hij keek las hij: YOUR STRESS LEVELS ARE TOO HIGH. TRY TO RELAX.
Alsof hij dat zelf niet doorhad.
Hij pulkte het etiket van zijn bierflesje. Hij had het gevoel alsof iedereen naar hem keek.
Vroeger waren alle Nederlandse bierflesjes gelijk. Het was een waanzinnig vooruitstrevend, milieuvriendelijk, coöperatief systeem van de gezamenlijke brouwerijen, die hadden besloten dat alles en iedereen erbij gebaat zou zijn als ze een enkel model fles zouden gebruiken: De Bruine Nederlandse Retourfles. Totdat één brouwerij in 2012 besloot dat ze zich van de concurrentie wilde onderscheiden en een groene fles invoerde. Om op te vallen.
Nu lag het etiket als een miniatuursneeuwstorm om zijn voeten. Het bruine glas voelde warm tegen zijn hand. Onmogelijk te achterhalen wat voor bier erin had gezeten. Zo onzichtbaar als hij ook had willen zijn.
