Op haar vijfendertigste verjaardag kreeg ze een envelop vol roze scherven. Ze vroeg zich af waarom je iets breekbaars in een envelop zou versturen, maar besloot het van de positieve kant te bekijken. Misschien was dit wel de bedoeling. Ze kocht secondelijm, legde alle scherven op een servet en maakte er een foto van. ‘Bedankt voor de puzzel!’ stuurde ze naar de vrienden die de envelop vanuit Zweden verzonden hadden. En een roze hartje. En een knipoog.
Ze begon met de grootste stukken. Het was moeilijker dan ze had verwacht. Sommige breuklijnen pasten perfect op elkaar, bij andere leken er minuscule stukjes te ontbreken; roze en witte schilfers die samen met de envelop waren verdwenen in de prullenbak of weggeblazen van de tafel. Daarnet waarschijnlijk, toen ze zo diep zuchtte.
Er was een Japanse techniek om kapotte voorwerpen te restaureren. Je gebruikte er gouden lijm of verf voor en het resultaat was volgens sommigen mooier dan het origineel. Dat kan wel zo zijn, dacht ze al lijmend, maar het vergt verdomde veel. Je moest een vaste hand hebben, de juiste materialen, geduld, tijd, vertrouwen, oefenkansen, iemand die het voordeed in een cursus of YouTubetutorial. Je moest ontdekken dat een kleine verschuiving op de ene plek ervoor zorgde dat verderop een scherf nooit zou passen.
Het was drie jaar later en ze zag in dat kapotte beeldje een metafoor, al kreeg ze die niet kloppend. Wat was het equivalent van de 11.000 doden, een aantal dat nog steeds in een angstaanjagend tempo steeg? Dat ze zich gesneden had aan één van de scherven? Dat was niet zo. Wat was het lijmen? De reddingsteams die van over de hele wereld naar het rampgebied reisden? De buurtcentra en garages waar dekens, pampers en paracetamol werden ingezameld? Het ongelofelijke nieuws dat er nog levende mensen van onder het puin werden gehaald? Een verre en nog onvoorstelbare toekomst waarin nieuwe gebouwen op de plekken van oude zouden verrijzen? Er in gehavende parken weer bomen zouden gaan bloeien? Er nieuwe liefdes en vriendschappen zouden ontstaan en kinderen geboren zouden worden?
Toen ze alle stukken gelijmd had, zag ze dat het beeldje een roze bloesje was. Ze zette het in de vensterbank en keek ernaar. Het herstellen was haar niet gelukt. Ter hoogte van het hart zat een gapend gat.
