shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Joop-Maris Vollering
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Leonieke Baerwaldt
    • Manik Sarkar
    • Marron Das
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Mijke Pol
op 12 februari 2016
Deel dit verhaal

Bosch

Charles de Mooij probeert het trechtermannetje uit zijn hoofd te schudden. Zittend op de rand van zijn bed, zijn hoofd scheef, zoals je met water doet dat na het zwemmen in je oren is gaan zitten. Hij hoort het akelige lachje dat hem in zijn korte, koortsachtige nachtmerries voortdurend begeleid heeft. Zijn rug is klam, zijn hoofd warm.
“Ik kan dit”, fluistert hij. En even verstommen de schrapende stemmen van de monsters die hem nu al weken wakker houden. “Ik ben niet zomaar iemand”, zegt hij.
Voor zijn ogen flitst een hoofd, gedragen door twee voeten. Een gekarteld mes blinkt, de stad brandt.
Soms kun je beter even naar beneden gaan. Iets drinken een paar keer zuchten en dan weer terug. Het was zijn moeder die hem dat advies gaf wanneer hij als jongetje niet meer kon slapen. Toen waren het de toekomstdromen die hem wakker hielden. Hij wilde profvoetballer worden. Het werd uiteindelijk museumdirecteur. Iets waar hij nooit wakker van heeft gelegen. Tot een paar weken geleden.

Het klokje van de oven licht rood op in de donkere keuken. Vijf over vier. Hij voelt onder zijn ogen. Misschien vallen de wallen mee. Hij had een visagist in moeten huren. Al die jaren dat hij de restauraties gecoördineerd heeft, is hij zichzelf vergeten. Een beetje bijpoetsen en smeren. Dat is alles wat hij nodig heeft.
Wanneer hij de melk opwarmt in het pannetje, zegt hij het nog eens. ‘Ik kan dit.’ In zijn hoofd zit het rooster. Minuut voor minuut is alles gepland. Hij heeft er zelf nog aantekeningen bij gemaakt. Vlak voordat hij de koning en de koningin de hand schudt, nog even langs zijn broek gaan. Klamme handjes zijn een afknapper. Ontspannen lachen. Doen alsof het helemaal geen stress gekost heeft. Geduldig Theo Verbruggen antwoorden. De plaatselijke media doorverwijzen naar collega’s en zeggen dat je helemaal niet boos bent op het Prado dat bijna niets uit wilde lenen.
Hij doet het licht aan, zodat hij zijn weerspiegeling kan zien in de zijkant van de pan. “Dit wordt een fantastische dag.” Zijn gezicht is vreemd vervormd, ziet er akelig uit. Zijn neus is te groot, zijn ogen zijn rooddoorlopen. Over het staal trekt een lepelaar en rennen eierschalen met pootjes. In zijn lippen prikt een vogel met een smalle scherpe snavel. Hij draait het vuur laag, ruikt de aangebrande melk en proeft de metaalachtige smaak van bloed.




Vorige verhaal
Trainer van de maand
Volgende verhaal
Ik ben er gewoon tegen

Over de auteur

Mijke Pol

Mijke Pol (1987) is historicus en werkt als schrijver en freelance journalist voor diverse tijdschriften, weblogs en de publieke omroep. In oktober 2013 verscheen haar debuutromans Panty en ze is samen met redacteur Jasper Henderson samensteller en initiatiefnemer van Het Groot Kerstverhalenboek.



Ook van deze auteur

door Mijke Pol
29 januari

“Het is een schande!”

4 Minutes Read
door Mijke Pol
15 januari

Mijn kont is klapwaardig

4 Minutes Read
door Mijke Pol
01 januari

Fuck de regels

4 Minute Read