ik sta in de regelmaat van mijn werkritme op kweek

en noem het met tegenzin een soort hartslag

 

mijn collega zegt: misschien hebben we ooit allemaal kunstmatige ingewanden

geen migraines meer, gewoon even

het stof van je brein blazen

ze glimlacht en het littekentje op haar onderlip kleurt van roze naar wit en ik ben er verliefd op

op de rode vlekken rond haar neusvleugels die ze met foundation bedekt

op het openkrabde mee-eterkorstje op haar rechterslaap

haar opgezette geknapte bloedvatengevulde katerogen

 

hartritmestoornis! of nee, sorry, we doen een digitale cursus

ik maak een kunstmatige net-niet-mij en ze is mooier dan ik ooit zal zijn

ik maak een kunstmatige net-niet-mij en ze is eeuwiger dan ik ooit zal zijn

zij viel nooit op vijfjarige leeftijd van een schommel en haalde haar knieën nooit open aan de ruwe stoep en verpeste nooit haar nieuwe jeans en had nooit een boze moeder

zij werd nooit voor het eerst ongesteld in witte gymshorts die de school verplichtte

zij keek nooit verwonderd en dronken naar haar te dunne bloed dat om half drie ’s nachts de straat op vloeide ergens ver van haar vrienden die in een hete mensenmassa hun hoofd traag dansten

ik houd steeds meer van deze digitale mummie en op een ander tabblad leg ik eindeloos zwachtels in mijn winkelmandje

 

mijn lippen kauw ik aan stukken met iets scheve tanden

teveel zout is slecht voor je nieren maar

ik bloed dus ik leef ik bloed dus ik leef ik bloed dus ik leef