shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Anne Broeksma
op 30 december 2016
Deel dit verhaal

Blik

 

 

 

Als kind was ik ervan overtuigd dat we in 2020 zouden zweven boven de steden. In een eivormige cabine met propeller. Mijn toekomst was een ontwerp van Willie Wortel, vol vliegende kantoren en buigzame autobanen. Elk logistiek probleem kende een grootse oplossing door wetenschappers met oranje snavels, in hun hand een dampende erlenmeyer. Dat wij voor onze rust vakanties naar andere planeten zouden boeken, was vanzelfsprekend.

Toen ik een tijdje in Maarssen woonde, ving ik soms een glimp op van die toekomst. Zelf woonde ik in de zeventiende eeuw, maar wanneer ik richting de trein moest, fietste ik altijd over de brug van de toekomst. Een grote witte brug over een ijskoud kanaal, met daaraan een flat met mensen die blij waren dat ze niet in dat ijskoude kanaal lagen. Aan de zijkant van de brug stak een metalen torentje uit, met één witte, sloom draaiende wiek. Zoals de wiek van een windmolen, maar dan horizontaal. Ik had geen idee waar dat ding voor bedoeld was, maar vertrouwde het volledig. Ik wist dat ik gelukkiger zou zijn in een wereld waarin machines zoemen en draaien buiten mijn begrip om. Het was een knipoog van Willie Wortel. Hij ging het regelen.

Toen ik ouder werd en een ziel kreeg, maakte dat tovergeloof plaats voor een minder magisch, maar groen toekomstbeeld. We zouden over een paar jaar allemaal in elektrische auto’s en waterstofauto’s rijden. De techniek was er, we moesten alleen de grote industriëlen vertellen dat we dit echt wilden: schone auto’s over natuurlijk afbreekbare wegen, met langs de kant gezonde, lachende bomen. Bovendien waren we geen babyboomers, we hadden dus geen last van het auto-is-vrijheid-syndroom. Wij pakten de trein wel! Of we reserveerden de wijkauto. Een gedeelde economie is een hele economie, zei ik altijd.

Inmiddels is het 2020 en ik moet mijn oude toekomsten ernstig bijstellen. Vandaag heb ik geluk: het is zondagochtend en relatief rustig op de weg. Ik reed van de Catherijnesingel naar de Amsterdamsestraatweg in slechts 55 minuten. Je moet gewoon op de juiste momenten vertrekken; soms is het echt nog wel sneller dan lopen. Ergens moeten ze zijn: de Willie Wortels en de klimaatactivisten. Maar wij hebben daar niks meer mee, dat vooruitgangsdenken. Lekker stilstaan in je eigen blik, dat is ook wel zo veilig, met al die vreemdelingen op straat. De raampjes laat ik dicht. Lucht inademen doe je buiten de stad.

 

 


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
filter bubble
Volgende verhaal
De Leven

Over de auteur

Avatar foto
Anne Broeksma

Anne Broeksma (1987) woont in Utrecht en schrijft gedichten en korte verhalen. In 2014 verscheen haar poëziedebuut Regen kosmos kamerplant bij uitgeverij Atlas Contact, waarvoor het ze het C.C.S. Crone stipendium ontving. Momenteel werkt ze aan de opvolger. Ze stond met haar poëzie op festivals als Crossing Border, Geen Daden Maar Woorden en Lowlands en heeft een fascinatie voor Scandinavië, absurdisme en eksters.



Ook van deze auteur

Avatar foto door Anne Broeksma
22 mei

PIER

4 Minutes Read
Avatar foto door Anne Broeksma
10 april

Wildverlangen

3 Minutes Read
Avatar foto door Anne Broeksma
20 maart

KOUDE KAT

4 Minutes Read