Indra heeft de spiegel met de uitvergrotende kant naar zich toegedraaid. Ze heeft haar tong zo ver uitgestoken als het riempje toelaat. De papillen steken als paddestoelen uit het vlees omhoog. Ze moet slikken. Maar dat gaat zo niet.

Het begon geleidelijk. Zoals alles, altijd. Eerst merkte ze het nauwelijks, omdat de verwijdering alleen voelbaar was als de hele familie samen was en dat luidruchtige samenzijn overstemde elk gevoel. Ze troffen elkaar als er wat te vieren was in een zaal aan de A2, die aan de ene kant naar Amsterdam ging, waar – zo herinnerde haar ooms haar – je als net Hindoestaans meisje niets te zoeken had. En aan de andere naar Eindhoven, waar de meeste van haar familieleden woonden. Waarom ze altijd helemaal hier afspraken – naast het goedkope tankstation waar haar ouders altijd eerst nog even de auto volgooiden – had ze nooit helemaal begrepen. Het begon toen haar oma al dood was, maar haar opa nog leefde en haar switi noemde. Totdat ook dat stopte. Toen alles al niet zo geleidelijk meer was.

Indra houdt het puntje van haar tong tussen duim en wijsvinger. Ze knijpt net zo lang tot hij gevoelloos is.

Het eerste sterfgeval in de familie – haar jongere nichtje, dat nooit eerder ziek was geweest – als ook het tweede, werden nog toegeschreven aan het noodlot. Bij het derde begon er iets te schuiven. Ze dacht dat het de rouw was en dat had ook best gekund. Maar na de vijfde werd het mijden, zodat ze in haar eentje aan de rand van de lange tafel eindigde, met alleen haar moeder naast zich, die toen nog steeds deed alsof er niets aan de hand was. Toen pas durfde ze er naar te vragen. Een van haar tantes had het gezien toen Indra aan een softijsje likte. Ze had de anderen gewaarschuwd. Die hadden niet willen luisteren. Blauw was juist een goeie kleur, zeiden ze. Maar dat was eerst.

Indra veegt krachtig met de vinger van haar andere hand over haar tong. Ze moet er van kokhalzen. Het blauw wordt een beetje grijzig. Maar dat is maar tijdelijk. Ze doet het niet expres, had ze hen gezegd. Maar dat maakt niet uit, het effect is hetzelfde. Als je met de duivel eet moet je een lange vork hebben.