Zijn we echt verbaasd, zijn we verbaasd dat de geldvreter
de monopolist met huisjes op elke straathoek die
met labels sjoemelt en bonuskaarten uitdeelt
als zoethoudertje terwijl de echte bonussen in andere
zakken verdwijnen, dat die weinig waarde hecht aan
wat er in jouw smoothie verdwijnt? Een gigant die
het imago van een schattig kruidenierswinkeltje
wist te behouden (‘en toch zo gewoon gebleven!’)

Stel je voor dat je aan het eind van je leven alles
wat je ooit hebt gedaan opnieuw moet doorlopen
maar dan achter elkaar, snap je, dat je 79 dagen
achter elkaar je tanden staat te poetsen, is dit dan
de plek waar je je dagen wilt slijten, tussen keiharde
eetrijpe avocado’s waar je tevergeefs in knijpt terwijl
top 40-muziek dreint op de achtergrond en je schoen
blijft plakken aan het sap van de lekkende sinaasappelpers

Van mij mag je maar weet waarvoor je kiest, weet
dat er alternatieven bestaan, voedsel in overvloed
ze hebben misschien niet allemaal diepgevroren snoep
maar is het niet de winter en het verlangen naar
het hemelsblauw, is het niet de verrukking van eindelijk
een besje aan een tak, zomaar in je achtertuin of langs
het spoor, wat de zomer zo zoet
zo zoet maakt?