Ik ben Klaas.
Ik ben die bezorgde burger waar jullie zoveel over horen. Ik ben die zogenaamde provinciaal die jullie alleen van schoolreisjes en weekendjes weg kennen. Die met dat gekke accent.
Ik ben die enge man op de foto’s die zo boos racisme aan het verdedigen is. Ik ben die bevestiging van jullie vooroordelen en mijn ideeën zijn ontzettend achterhaald.
Ik ben die verweesde burger van Buma, die anonieme PVV’er en mijn kinderen zijn allemaal blond. Ik ben zo iemand die een keer per jaar bij DWDD moet komen opdraven om de onderbuik van Nederland een gezicht te geven. Daarna gaan hele Amsterdamse mensen weer met andere Amsterdamse mensen over hele Amsterdamse problemen praten en ons vertellen hoe wij moeten denken en dan mag ik weer terug in het hok van mijn eigen dorp. Ik woon verdomme in Zwolle.
Jullie denken precies te weten hoe ik ben en tegelijk vinden jullie mij onvoorstelbaar.
Jullie gebruiken termen als ‘xenofoob’ om mij te beschrijven. Jullie denken allemaal dat ik zo bang ben voor verandering. Jullie denken vast dat ik net zo ben als die mensen in Dokkum die de snelweg versperden. Zo ben ik niet en ik ben niet bang. Het gaat mij niet om de figuur, het gaat mij niet eens om de traditie. Al geef ik toe dat ik extra hard heb vastgehouden uit woede maar niet om het kleurtje, niet om de veer of de pofbroek of oorbellen.
Er is iets zo privé dat ik wil dat het voor altijd van mij blijft: Mijn jeugdherinneringen. Daar blijf je vanaf.
Elke keer dat ik een racist genoemd word noem je de kleine Klaas van vroeger een racist. Dan noem je het te harde gooien van de pepernoten in de klas verkeerd. Dan noem je het haast niet kunnen slapen van spanning verkeerd. Dan noem je hoe opgelucht ik was om niet mee te hoeven in de zak fout. Hoe ik wist dat het mijn vader was maar ik toch meespeelde voor mijn kleine broertje. Dat ik echt dacht dat ze door de schoorsteen gingen en ik elke avond even met een zaklampje omhoog keek of ik al voeten zag.
Hoe ik daarna nooit meer zo sterk in iets geloofd heb.
Dat is het enige wat er scheelde. Dat is moeilijk. Dat was het.
