‘Mijn vrouw begrijpt me niet, Eekhoorn…’
Met een meewarige zucht schopt hij tegen een dennenappel. Het lukt niet erg.
‘Ah joh,’ zegt Eekhoorn, ‘Ik begrijp zoveel niet.’ Met een boog spuugt hij de schil van zijn beukennootje op de grond. ‘Scheelt niks.’
‘Maar ik wil het!’ Henk probeert het nog eens met die dennenappel. ‘Dat hadden ze beloofd!’ Zijn stem slaat over,
Hij schrikt er zelf van. ‘Oh, sorry.’ zegt hij, ‘dat sloeg nergens op.’ Hij krabt even aan zijn wenkbrauw. ‘Ik bedoel,’ hij aarzelt even, ‘vroeger en een leven vol beloftes, dat soort dingen.’
‘Is goed hoor,’ zegt Eekhoorn. ‘Maak je niet te sappel.’
Eekhoorn begint aan een nieuwe beukennoot.’Jij begrijpt toch ook wel eens iets niet?’
Dat is waar, dat kan Henk niet ontkennen, maar erg veel zin om het toe te geven heeft hij ook niet. Hij zegt maar niks en kijkt nurks langs Eekhoorn heen de verte in. ‘Laatst nog,’ zegt Eekhoorn, ’toen je vertelde dat je de glimmende schoenen van een meneer zag en opeens diep van binnen voelde dat je er niet bij hoorde, niet bij de maatschappij enzo. Daar begreep je niets van, maar toch was het zo. ‘Heel wezenlijk’ noemde je het zelfs.’
‘hmm,’zegt Henk.
‘Tja,’doet Eekhoorn zijn duit in het zakje.
‘Van voetbal begrijp ik ook niks.’ Weer die dennenappel.
Eekhoorn lacht. ‘Of van mensen die alles drie keer zeggen, of, of…’ Eekhoorn krijgt er lol in, ‘mensen die hun vaatdoekje als een slijmerig knoedeltje in de gootsteen achterlaten.’
‘Of mensen met plavuizen!’ roept Henk enthousiast. ‘Die zijn erg!’ ‘Die zijn het ergste!’ joelt Eekhoorn.
Henk grinnikt. ‘Je begrijpt ze niet, maar ze zijn er wel.’
‘Je hoeft niet alles te begrijpen.’ zegt Eekhoorn met zijn mond vol beukennoot.
‘Laat maar lekker waaien af en toe.’
‘Ze begrijpt het niet, maar ze is er wel.’ zucht Henk.
‘Zo is het maar net. ‘zegt Eekhoorn. ‘Zo is het maar net.’