We gaan trouwen, dus tekenen we een anti-vechtscheidingsclausule. We zijn niet gek. Laatst nog, in de krant: een man die zonder degelijke voorbereiding de Himalaya beklom en terugkeerde met twee verlamde benen en een spraakgebrek. Samen lazen we het stuk, keken elkaar aan, en begrepen dat het huwelijk de berg is en wij de bergklimmer.
De notaris vindt ons verstandige mensen. ‘Waren er maar meer stellen zoals jullie,’ zegt hij. ‘Als je eenmaal hebt gezien wat een vechtscheiding doet met kinderen, dan zou je het eigenlijk verplicht willen stellen. En voor de ouders zelf is het ook geen pretje.’ We geven elkaar een kus, kijken in elkaars ogen. Robert draagt zijn blauwe blouse met het bloemenmotief en de brede kraag. Hij ziet er prachtig uit. Door de hoge ramen van het notariaat valt een helder wit licht naar binnen.
We stellen de anti-vechtscheidingsclausule als volgt op:
- Degene die vreemd gaat, betaalt de alimentatie (we werken beiden evenveel, we zijn een modern en geëmancipeerd koppel, Robert bakt in het weekend soms appeltaart terwijl hij een schort draagt).
- Bij hoog oplopende emoties mag er geslagen worden, maar alleen met de vlakke hand op de wang, en met gemiddelde kracht. Daarna worden er excuses aangeboden.
- Nachtelijke telefoontjes vol schreeuwen en huilen: alleen in de nacht van vrijdag op zaterdag en in de nacht van zaterdag op zondag, zodat er uitgeslapen kan worden.
- De kinderen worden niet door één van de ouders in een auto gestopt en weggereden naar het buitenland.
- Als de kinderen worden verdeeld, gebeurt dit in even aantallen. Wat betekent dat het hebben van 1, 3 of 5 kinderen uitgesloten is, tenzij het gaat om de overbruggingsperiode die nu eenmaal nodig is om alsnog tot een 2e, 4e of 6e kind te komen.
- Ben je boos en zijn de kinderen erbij? Dan snel schakelen. Dus: woedend kijken als je alleen met de partner bent, maar zodra de kinderen binnenkomen, zul je lachen en een lief stemmetje opzetten en zeggen: ‘Wie heeft er zin in snoep? Nou?’
- Bij een verhuizing wordt de volledige huisraad verkocht. De opbrengst wordt eerlijk verdeeld. En we kopen beiden nieuwe spullen. Psychologisch een sterke zet: het verleden wordt begraven, de toekomst wordt fris ingezet, met bijvoorbeeld een nieuwe snijplank van de Blokker of een glanzende set champagneglazen.
We tekenen de anti-vechtscheidingsclausule. Het is een ontroerend moment. Mijn ooghoeken worden vochtig en ik zie dat zelfs de notaris een brok in zijn keel heeft. Ook al raken we ooit vervuld van haat tegenover elkaar, we zijn in ieder geval verstandig, dat neemt niemand ons meer af.
Samen lopen we naar buiten, hand in hand. Nu de trouwringen nog, en de huwelijksdag, en dan natuurlijk het huwelijk zelf, want daar is het allemaal om te doen. Maar we zijn er klaar voor. Laat die berg maar komen.
