shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Marron Das
op 7 december 2020
Deel dit verhaal

Altijd de honden

We zijn nogal een optocht; de vriendin, de hond, de hond die achter onze hond aan loopt me zijn neus onder haar staart, het baasje van de tweede hond – die achter haar hond aan loopt – en ik met een steekwagen met daarop een kerstboom in mijn handen. Ik zal niet beweren dat het en barre tocht is; de verkoper staat twee straten verderop, het sneeuwt niet (het sneeuwt nooit meer) en we hebben dat steekwagentje, maar de boom staat wankel, de naalden prikken in mijn handen en de tweede hond rent steeds opnieuw de Kanaalstraat op, waar weinig mensen rijden die vaart minderen voor een hond.
Dat plus de klimaatcrisis.
Ik heb ze gezien, de mannen met hun pakken en hun aktetassen. Met mondkapjes en een zelfverzekerde pas beenden ze door de rechtbank, om plaats te nemen tussen de plastic schermen die het onmogelijk maken om fluisterend te overleggen met een advocaat. Ze deden me denken aan een kind dat ik kende toen ik zelf een kind was. Een jongen die lachend sloopte en jatte wat hij pakken kon, en als hij betrapt werd grote ogen opzette en vroeg wat híj eraan kon doen dat hij de opdracht had gekregen. Vaak zei hij dat het hoe dan ook had moeten gebeuren. Dat iemand anders het wel gedaan zou hebben als hij had geweigerd, en dat het dan pas écht slecht zou zijn afgelopen. Het was eerder een beloning dan straf waard dat hij het op zich had genomen, daar kwam het uiteindelijk altijd op neer.
Het is het baasje gelukt haar hond in te halen en aan te lijnen. Ze geeft hem een standje en het dier kijkt ongeïnteresseerd om zich heen, alsof de vrouw het tegen ons heeft. Waarschijnlijk was het makkelijker gegaan als we stil waren gaan staan. Dan had de vrouw niet hoeven rennen want haar hond zou gelijk met onze hond gestopt zijn, en al dat geschreeuw was ook niet nodig geweest. We hadden kunnen stoppen maar de boom wordt zwaarder en zwaarder en we kennen de vrouw niet. Alles wat we van haar weten is dat ze een hond heeft die niet luistert, en dat ze die loslaat op plekken waar dat niet mag.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
De wereld door een spatscherm
Volgende verhaal
brexit bonen
Ga je?

Over de auteur

Marron Das

Marron Das schrijft proza, podcast en scenario. Ze studeerde aan de schrijfopleiding op de HKU en schreef voor o.a. SLAA, Ondercast, Fringe en De Toneelmakerij.

Ook van deze auteur

door Marron Das
11 april

McDrive

3 Minute Read
door Marron Das
06 december

Doortocht

3 Minutes Read
door Marron Das
18 oktober

Nachtvlinder

3 Minute Read