We zijn nogal een optocht; de vriendin, de hond, de hond die achter onze hond aan loopt me zijn neus onder haar staart, het baasje van de tweede hond – die achter haar hond aan loopt – en ik met een steekwagen met daarop een kerstboom in mijn handen. Ik zal niet beweren dat het en barre tocht is; de verkoper staat twee straten verderop, het sneeuwt niet (het sneeuwt nooit meer) en we hebben dat steekwagentje, maar de boom staat wankel, de naalden prikken in mijn handen en de tweede hond rent steeds opnieuw de Kanaalstraat op, waar weinig mensen rijden die vaart minderen voor een hond.
Dat plus de klimaatcrisis.
Ik heb ze gezien, de mannen met hun pakken en hun aktetassen. Met mondkapjes en een zelfverzekerde pas beenden ze door de rechtbank, om plaats te nemen tussen de plastic schermen die het onmogelijk maken om fluisterend te overleggen met een advocaat. Ze deden me denken aan een kind dat ik kende toen ik zelf een kind was. Een jongen die lachend sloopte en jatte wat hij pakken kon, en als hij betrapt werd grote ogen opzette en vroeg wat híj eraan kon doen dat hij de opdracht had gekregen. Vaak zei hij dat het hoe dan ook had moeten gebeuren. Dat iemand anders het wel gedaan zou hebben als hij had geweigerd, en dat het dan pas écht slecht zou zijn afgelopen. Het was eerder een beloning dan straf waard dat hij het op zich had genomen, daar kwam het uiteindelijk altijd op neer.
Het is het baasje gelukt haar hond in te halen en aan te lijnen. Ze geeft hem een standje en het dier kijkt ongeïnteresseerd om zich heen, alsof de vrouw het tegen ons heeft. Waarschijnlijk was het makkelijker gegaan als we stil waren gaan staan. Dan had de vrouw niet hoeven rennen want haar hond zou gelijk met onze hond gestopt zijn, en al dat geschreeuw was ook niet nodig geweest. We hadden kunnen stoppen maar de boom wordt zwaarder en zwaarder en we kennen de vrouw niet. Alles wat we van haar weten is dat ze een hond heeft die niet luistert, en dat ze die loslaat op plekken waar dat niet mag.