Ik heb weinig tijd, ik moet boodschappen doen en jongens van 13 naar de bowlingbaan fietsen. Mijn huis is een chaos. Ik moet iets schrijven. Waarom zou ik wél een stukje schrijven en niet een stofzuiger door het huis jagen? En de ramen lappen? Een schilder zoeken voor de bladderende buitenboel? En de binnenboel, hoe ernstig is de binnenboel, hoe sneu het kleed dat al 4 jaar de scheuren in de bank bedekt. Al die tijdelijke lapmiddelen die zich vastzogen tot nieuwe status quo. Hoezo de uien in hetzelfde kastje als de borden? Waar blijft de frisse wind, de voorjaarsbries van alles onder handen? Alle kastjes een keertje leeg, keuzes in plaats van pleur daar maar neer en hee wat grappig na 5 jaar ligt het er nog. Het huis schikt zich naar haar achteloze bewoner. En ik ga door met verwaarlozen, ik hoor geen protesten, vooralsnog.