[Triggerwaarschuwing: deze tekst bevat expliciete gedachten over zelfdoding. Voel je je kwetsbaar, lees dan niet verder en neem contact op met een hulplijn of een vertrouwenspersoon.]
Toen ik vanavond naar huis reed van de proclamatie van mijn jongste zusje, dacht ik twee dingen: aan de manier waarop ik mezelf van het leven zou beroven, en: ‘fuck, ik moet nog iets schrijven voor Shortreads.’ Dus combineer ik die twee gedachten in de vorm van een afscheidsbrief, voor het geval dat.
De manier waarop ik mezelf van kant zou maken is als volgt. Ik zou mezelf ophangen, dat is een propere en snelle manier om te gaan. Eerst zou ik een luier voor volwassenen aandoen. Dan zou ik met een touw en mijn telefoon naar de Kesselberg fietsen. Bovenop die berg is een vierhoekig stuk bos waar ik weleens in rondjes om jog. Ik zou het bos ingaan en een mooie zomereik zoeken, het touw rond een laaghangende tak gooien en een stevige knoop in het touw leggen. Die knoop heb ik geleerd uit het ANWB-knopenboek dat ik vorig jaar heb gekocht. Met het touw rond mijn nek zou ik het noodnummer bellen. Ik zou duidelijk articuleren: ‘Ik ga mezelf nu ophangen in het bos bovenop de Kesselberg. Ik wil niet door een spelend kind worden gevonden, dus kom me zoeken. Mijn telefoon ligt naast me.’ Dan zou ik mijn telefoon op de grond leggen en het touw strak aanspannen. Ik zou mezelf laten hangen en – dat heb ik in de les Braziliaanse Jiu-Jitsu geleerd – binnen een zevental seconden zou het licht uitgaan. Dat komt doordat het koord de interne en externe halsslagaders afknelt. Bewusteloos zou ik aan de boom hangen tot ik drie tot vijf minuten later overlijd door zuurstoftekort in de hersenen.
De reden waarom ik wil gaan is de betekenisloosheid van het universum die me elke dag weer als een ijzelwind in het gezicht slaat. De wreedheden die mensen elkaar en andere soorten aandoen is niet te verdragen. De oorlogen maar ook het dagelijkse gif dat we elkaar toedienen. Wat bij veel mensen werkt is dit allemaal negeren en geld najagen. Je lekker kapot werken en in het weekend naar de hoeren. Dat werkt niet voor mij. Ik heb geprobeerd om religieuze gevoelens op te roepen om de betekenisloosheid te verdragen, maar ik slaag er niet in om mezelf te overtuigen. Sommige mensen vervangen God en leven alleen nog om hun kinderen te dienen. Maar kinderen groeien op en wat doe je met je tijd als je kind op kamers gaat? Dus in plaats van de kanker af te wachten denk ik erover mezelf alvast dood te maken.
Jij, H., bent een lieve, prachtige vrouw. Je vindt vast een leuke man die pluspapa kan zijn voor de kinderen. Een veel betere man dan ik ooit ben geweest. De herinneringen van de kindjes aan mij zullen op den duur wel vervagen. Ze zijn nog jong, ze kunnen mijn wegvallen wel aan.
Ik zou mijn portefeuille en alle belangrijke papieren keurig in onze studeerkamer achterlaten. De code van mijn bankkaarten is […]. Er staan nog effecten bij […]. Je kan eraan met de volgende inloggegevens: […]. De levensverzekering bij […] dekt helaas geen zelfmoord; sorry voor mijn ongeduld. Voor de rest kom je er wel uit; mijn vermogen is niet ingewikkeld gestructureerd. Geef dingen die je niet kan gebruiken weg aan mijn vrienden of aan de kringwinkel.
Het manuscript voor mijn debuutroman ligt bij W. Hopelijk heeft ze niet te veel ingrijpende commentaren. Het zou veel voor me betekenen als je het postuum zou willen laten publiceren. Jij hebt het laatste woord over de redactiebemerkingen van W. De verhalenbundel kan je ook laten publiceren. Ik moet mijn voorschot nog factureren, trouwens, niet vergeten.
Een afscheidsbrief zou emotioneler moeten zijn maar ik heb alprazolam en baclofen genomen en er gaan niet zoveel gevoelens rond in mijn hoofd momenteel. Ik hou van jou en van de kindjes. Geef mama een dikke knuffel. Sorry voor alles.
Liefste groet,
Nelson
