Ze wilde iets schrijven dat zacht was en vriendelijk en klein. Het lukte niet. Een nieuwe minister president. Gaza. Oekraïne (het derde jaar). Rwanda (niet noodzakelijkerwijs in die volgorde). Er was zoveel dat haar aandacht verdiende.
In de ochtendkrant was een van de weinige zinnen die bij haar binnenkwam, en in haar hoofd bleef hangen, een uitspraak over een rookworst. Een politicus wilde niet dat Europa ervoor zou zorgen dat er in de nabije toekomst geen rookworst meer gegeten kon worden op nationale feestdagen. Hij had het eerst op de socials gedeeld en het daarna weer weggehaald, de journalist sprak hem daarop aan.
Een collega deelde op sociale media: Ik vond een deel van het hoofd van mijn moeder en haar handen, ik zoek naar alle stukjes om haar compleet te maken.
Ze legde haar telefoon weg en keerde terug naar de krant. Een zin over een filmpje van een peuter zonder hoofd, wilde ze liever negeren. In haar wijk had iemand een briefje voor het raam gehangen: Ben stil als de kinderen slapen, niet als ze doodgaan. Ze had er behoefte aan iets te lezen dat ze begreep. Over iets schrijven waar ze invloed op had.
Ze dacht aan de verjaardag van haar zoontje, meer dan een jaar geleden. Haar beste vriend had via de app gevraagd wat hij voor zijn verjaardag wilde. Een opblaasbare rookworst van Hema, had ze geschreven.
Hun schuur op de camping was er hoe langer hoe meer uit gaan zien als iets waarvoor ze zich schaamde, met lege statiegeldflessen die nog weggebracht moesten, meerdere halve voorraadjes barbecuekolen en door muizen aangevreten aanmaakblokjes. De opblaasbare rookworst was, al had natuurlijk niemand dat zo bedoeld, boven op het tuingereedschap terecht gekomen. Er zat een gat in.
Het was lente en ze was gesloopt. Ze had teveel tegelijk meegenomen en liet op het pad naar de zwemvijver alsmaar dingen uit haar handen vallen. Het lukte (min of meer) het gat te plakken en de logee van haar zoon stapte met de opgeblazen rookworst het koude water in. Alles gaat beter met warme worst, appte ze de ouders.
In de kapsalon waar ze haar haren liet knippen kreeg ze een likeurtje met slagroom bij haar koffie. Het was tien uur ‘s ochtends.
De uitbaatster vertelde enthousiast dat ze in de groothandel had gestaan en aan een vorige werkgever had gedacht, die dat deed, iets extra’s bij de koffie. Hoe leuk de mensen dat vonden. Ze bood weerstand aan de aandrang er iets van te zeggen, dat het ongezond was en aanstootgevend voor mensen met een alcoholprobleem. Ze hield haar mond.
