shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Gastauteur
op 8 april 2021
Deel dit verhaal

1

Klik. Daar gaat de stofklep. Ik zie hem vallen, klem mezelf stevig vast aan de buik van de rover waar ik aan hang. Het is koud, en zometeen moet ik het alleen doen. We rijden van de stofklep vandaan, ik zie hem onder me verdwijnen. ‘1?’ vraagt mijn rover aan mij, en ik bevestig: ‘1.’ Alles goed. Ik besta.
De rover stopt. Ratel ratel ratel, klik, zeggen de mechanieken. Ik zet me schrap, dan is het stil. Heel stil. Niemand praat. Niemand ademt of ruist of zingt of loopt op slippers of hakken of pootjes, niets groeit. Klik, zeggen de haken waaraan ik hang en ik val. Twee tellen in de lucht, nu op vier pootjes in het stofzand. Oké. Ik sta. De bodem is warm gekleurd en bevroren. Het is min negentig vandaag. Ik draag een jasje van aluminium en in mij zoemt een kacheltje. De rover rijdt door, nu sta ik in mijn eentje in mijn perfect vlakke vierkant met niets boven me dan de beige lucht. De druk is hier anders. Mijn metaal went langzaam aan de atmosfeer. Ik ben hiervoor gebouwd.
De rover stopt een eindje van me vandaan, strekt zijn arm, en ik krijg een seintje binnen: ‘1.’ Klik. Mijn eerste selfie. Ik krijg hem binnen in ons netwerk, ik ben zo klein in vergelijking, een zwart beestje in een steenwoestijn. Niet mijn beste hoek, maar oké: ‘1,’ meld ik. De foto wordt verzonden naar Aarde, ik hoop dat ze me er stoer op vinden.
Nu gebeurt er een paar uur niets. Ik sta. Ik moet niet ophouden met staan, niet omwaaien, niet opstijgen, niet kapotvriezen, en ik doe mijn best. Ik ben een kleine helikopter. Aan mijn bovenkant zit een stuk stof geknoopt, het komt van de vleugels van het vliegtuig van de gebroeders Wright. Zij vlogen als eerste op Aarde, ik vlieg als eerste op Mars. Het is jammer dat ik het alleen moet doen. Een signaal: ‘1.’
Oké.
De opdracht is duidelijk. Opstijgen. Een piroutte. En weer neerkomen. De zwaartekracht is hier anders. Als ik te hard ga verdwijn ik. Als ik te zacht ga kom ik niet van de grond. Het is hoe dan ook gevaarlijk. ‘1,’ zend ik, en ik zet mijn camera aan. De beelden die ik doorstuur zijn fish-eye en beige, twee van mijn poten zijn zichtbaar in beeld, zwart metaal in de wazige kou. Het stof is fijn en gruizig en de wind maakt een laag diep ruisgeluid. ‘1,’ krijg ik binnen. ‘1.’ Nu moet het gebeuren. Ik ben een kleine helikopter, zet af, en zweef.

 

Door: Nicole Kaandorp


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Niets verandert ooit
Volgende verhaal
alone in kyoto

Over de auteur

Avatar foto
Gastauteur

Op deze plek bieden wij, op uitnodiging, de ruimte aan nieuwe auteurs.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Gastauteur
28 juli

Misbaksel

3 Minutes Read
Avatar foto door Gastauteur
20 juli

Geel

4 Minutes Read
Avatar foto door Gastauteur
12 juli

Genocide

1 Minute Read