shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Martijn Simons
op 12 november 2015
Deel dit verhaal

103

Hoe lang duurt het om tot 103 te tellen? Ik bedoel, echt tellen: 60 x 60 x 24 x 365 x 103. Schrikkeljaren uitgezonderd.
Een op de vijf komt hier uit het buitenland. Je herkent ze eerst niet, de meesten zitten gehurkt tegen de muur, armen om hun knieën geslagen, hun blik op de vuile grond gericht, net als de Thai. Ze praten niet, ze maken geluid, dierlijk, wanstaltig. Pas als ze opstaan en zich bewegen tussen de andere schimmen – dan pas vallen ze je op. Ze zijn langer, witter, kaler, hebben meer haar op hun gezicht en op hun armen en benen, en een enkeling loopt in fatsoenlijke kleren.
Toen ik binnenkwam ben ik meteen zo gaan zitten als zij, als de rest. En zodra er een opstond, schoot ik hem aan. Hoe het hier werkte, wilde ik weten. Of het gevaarlijk was. Elke witte man zei: de Thai zijn niet gevaarlijk, niet gevaarlijker dan buiten tenminste. Alleen: leen geen geld van ze en blijf van de drugs af. Meer hoef je niet te weten.
Elke avond komt er soep, ranzige groene soep waar vissenkoppen in drijven en dingen die ik niet herken. En elke avond denk ik aan mijn huis in Pattaya, sta ik in gedachten op de veranda. De geur van de zee, het geluid van de branding, kleine vissersboten in de baai.
Ik tel verder. Er zal een moment komen dat ik bij 103 ben – of dat ik stop met tellen.




Vorige verhaal
Liggend naakt voor meneer en mevrouw Liu
Volgende verhaal
Gesprek tussen twee gelukkige vrouwen

Over de auteur

Avatar foto
Martijn Simons

Martijn Simons (1985) studeerde Nederlandse Taal en Cultuur. Hij debuteerde eind 2009 met het korte verhaal De Cavia in De Gids en in 2010 verscheen zijn debuutroman Zomerslaap, die zeer enthousiast werd in ontvangen. Hij werkte onder meer als columnist voor volkskrant.nl. In 2015 verscheen zijn tweede roman, Ik heet Julius.



Ook van deze auteur

Avatar foto door Martijn Simons
22 september

Nalevingsgedrag

2 Minutes Read
Avatar foto door Martijn Simons
01 september

Een lege bank

3 Minute Read
Avatar foto door Martijn Simons
11 augustus

Een leeg paard

2 Minutes Read