Er zit een gat in mijn jas. Ik kwam er gisteren opeens achter. Ik weet niet wanneer het is gebeurd, hoe het is opengescheurd. Waarschijnlijk ben ik ergens achter blijven haken, dat kan gister zijn gebeurd maar ook een jaar geleden, of nog langer. Wie weet hoelang ik hier al mee rond loop. Het is een slecht idee en toch wil ik eraan zitten, een beetje aan het flapje peuteren, ontdekken hoe de voering voelt. Daar wordt het alleen maar groter van, dat weet ik. Tegelijkertijd wil ik het repareren; het is mijn lievelingsjas. Het gat maakt me een beetje verdrietig, op een onbestemde manier. Ik weet er zo weinig van; hoe, wanneer, waarom – het is er altijd al geweest, het is me overkomen. Of: ik heb dit laten gebeuren. In een Göteborgse karaokebar gaf de man die iedere drie nummers de microfoon weer in handen had me een patch van de Duitse rockband Scorpions om me te complimenteren met mijn vertolking van Bowies ‘Rebel Rebel’. Toen geloofde ik dat ik die patch voor altijd zou bewaren, hoewel ik maar één nummer van Scorpions kende en niet geneigd was dat te veranderen, omdat die patch iets moest betekenen, iets vastleggen. In een schoenendoos onder mijn bed vind ik de patch terug en ik herinner me meteen ook weer dat de andere voorname reden was dat het echt een lelijke patch is. Ja, dit is een oplossing. Ik kijk naar mijn jas, voel voorzichtig aan de voering, en stop de patch terug in de doos. Het gat betekent ook iets. Er zit een gat in mijn jas, en dat is okay.